Miesiąc: Kwiecień 2020

„Podnieście ku górze wasze oczy i patrzcie: Kto to stworzył? Ten, który wyprowadza ich wojsko w pełnej liczbie, na wszystkich woła po imieniu. Wobec takiego ogromu siły i potężnej mocy nikogo nie brak. Czemu więc mówisz, Jakubie i powiadasz, Izraelu: Zakryta jest moja droga Panem, a moja sprawa do mojego Boga nie dochodzi? Czy nie wiesz, Czy nie słyszałeś? Bogiem wiecznym jest Pan, Stwórcą krańców ziemi. On się nie męczy i nie ustaje, niezgłębiona jest jego mądrość. Zmęczonemu daje siłę, a bezsilnemu moc w obfitości. Młodzieńcy ustają i mdleję, a pacholęta potykają się i upadają, leczy ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają”   Iz 40,26-31

W Ewangelii Jana opisane jest uzdrowienie sparaliżowanego przy miejskiej sadzawce, pełniącej rolę przychodzi lekarskiej w Jerozolimie (J 5,1-9), po którym, jak donosi autor ewangelii, Jezus miał powiedzieć: „Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam” (J 5,17).  Kolejny wiersz jest zaskakujący: „Dlatego też Żydzi tym usilniej starali się to, aby go zabić, bo nie tylko łamał szabat, lecz także Boga nazywał własnym Ojcem, i siebie czynił równym Bogu” (J 5,18).

Pozornie ta sekwencja wydarzeń i słów jest niespójna. W rzeczywistości jest nie tylko świadectwem o źródle terapeutycznej mocy Jezusa, z powodu której został znienawidzony, co przede wszystkim sprowadza ludzki problem z wiarą do rozmiarów atomu, który chociaż maleńki, potencjalnie ma energię zniszczenia starego świata, sparaliżowanego, i stworzenia nowego, absolutnie rewelacyjnego.

Wspomniany fragment Ewangelii Jana jest też świetnym uzupełnieniem i komentarzem fragmentu z Księgi proroka Izajasza. Sparaliżowani, leżą na swoich łóżkach (marach, bo chociaż żyją, są u-marli), jednak, o ile chcą, mogą wzbić się niczym orły. Problemem sparaliżowanych, którym zajął się Jezus, jest niewiara w to, że mogliby na własnych nogach iść i nie upaść. Wierzą bowiem w swoje ciężkie i byle jakie życie, a niestety nie wierzą w siebie. Wierzą w cierpienie, a  niestety nie wierzą w rewelacyjne życie.

1. Rewelacyjny lot

Doprawdy, tym jądrem atomowym z energią totalnych zmian jest wiara. Niestety większość z nas wierzy w stary świat, ten z czasów przed pustym grobem Jezusa, który rządził się prawami cierpienia, chorób i śmierci. Zatrważająco wielka rzesza ludzi wierzy w śmierć, a nie w życie, i w nieszczęśliwe cierpienie, zamiast w rewelacyjny lot ku przyszłym dniom. Pomimo tego, że od czasów Izajasza i Jezusa minęły tysiące lat, zatem przynajmniej teoretycznie wiara w ożywcze i lekkie życie powinna być powszechna, większość, nawet wśród uczniów Jezusa, powtarza dokładnie te same banialuki, co sparaliżowany: „Panie, nie mam człowieka, który by mnie wrzucił do sadzawki, gdy woda się poruszy; zanim zaś ja sam dojdę, inny przede mną wchodzi” (J 5,7).

Czyli, że co? Masz pecha?  Nie jesteś winien swojego nieszczęścia? Inni mają od Ciebie lepiej? Wszędzie czai się koronawirus, ale Ty miałeś pecha i Cię dopadł, a może dopadnie, bo przecież zawsze masz pecha? Dlatego musisz uważać. I jeszcze masz prawo terroryzować cały świat, bo przecież wszędzie czai się nieszczęście i śmierć?

Taaaaak, na pewno.

No cóż, Jezus wiedział w czym tkwi problem, więc chwilę później uzdrowionemu rzekł: „Oto wyzdrowiałeś; już nigdy nie grzesz, aby ci się coś gorszego nie stało” (J 5,14). Tobie mówi to samo! Twoim problemem nie jest choroba, ani czający się wszędzie wirus, któremu oddajesz prawo do siebie i swojego życia, ale brak wiary w to, że możesz zdrowo żyć, czyli biec i nie męczyć się; pracować i nie omdlewać z braku sił; wznieść się ponad problemy i cierpienia. Twoim problemem jest wiara w to, że wirus CORONA-19 ma większą moc od Twojej mocy!

Koniec. Nie ma nad czym więcej dyskutować.

Dlatego jęczysz o pechu, nieszczęściu, i jeszcze innych oskarżasz, że Ci nie pomagają, bo nie chcą Cię wrzucić do sadzawki. Jęczysz, że inni nie są tak ostrożni, jak Ty, i dlatego z ich powodu na pewno zachorujesz i umrzesz. Czy wiesz, człowieku małej wiary, że najzwyczajniej w świecie manipulujesz innymi? Ze swojej wiary w nieszczęście, cierpienie i śmierć uczyniłeś wątek swojej życiowej opowieści.

Dzięki niej masz o czym opowiadać! Teraz też o niczym innym nie pleciesz, jak nakręcony, tylko o wirusie, który nas zabije, jeśli wszyscy nie będziemy postępować, jak Ty w Twojej niemocy. I manipulujesz wszystkimi, żeby świat kręcił się wokół Ciebie, według zasad ze starego świata, który nie słyszał o pustym grobie Jezusa. Ciebie ten grób też nie przekonał, więc niczego nie wiesz o rewelacyjnym locie. 

Sparaliżowany strachem, leżysz na marach. Przypominasz pełzającego po ziemi węża, który innych kusi wiarą w chorobę, cierpienie i śmierć. Nie wierzysz w z-mar-twych-powstanie, więc nienawidzisz z-mar-swoich-powstałych. Sparaliżowany, nienawidzisz elastycznych. Leżący, nienawidzisz stojących. Chory, nienawidzisz zdrowych. Słaby, nienawidzisz mocnych. Zamiast wstać, biec, iść, pracować, lecieć ponad problemami, innych próbujesz sprowadzić do swojego poziomu.

2. Rewelacyjni ludzie

Mógłbyś być rewelacyjnym człowiekiem, ale Ty wolisz być człowiekiem nieszczęścia. Tymczasem naprzeciw Ciebie stanął rewelacyjny Człowiek, Jezus z Galilei, którego też nienawidzono za to, że nie wierzył w chorobę i śmierć. A ponieważ doskonale wiedział, że przyczyną nieszczęścia są stare przekonania i opowieści, których wątkiem jest religia, więc ostentacyjnie leczył w sabat i często w synagogach.

Rewelacyjny Człowiek nie potrzebuje innych, aby zdrowo żyć i mieć rewelacyjne życie. Dlatego jest rewelacyjny, ponieważ wierzy w moc działającego Ojca, ujawniającej się w mocy działającego Dziecka, czyli mocy samego siebie.

Rewelacyjny Jezus, stoi na przeciwko Ciebie i mówi do Ciebie: „Wstań, weź łoże swoje i idź” (J 5,8). Nie pełzaj po ziemi i nie kuś Boga swoją niemocą. Nie wmawiaj innym, że są winni Twojego nieszczęścia, ale wzbij się do lotu i bądź jak orzeł, który nie męczy się swoim lotem, lekko szybując nad nieszczęściami.

Rewelacyjny Jezus drażnił przeciwników, ponieważ Ojcu umożliwiał objawianie chwały własnym działaniem! Nie stwarzał oporu, wiarą w niepowodzenie, chorobę i śmierć, co czynili wrogowie, związani starymi wyobrażeniami o Bogu, który jest bezradny wobec śmierci.

W dobie tzw. pandemii wirusa COVID-19 jest wciąż tak samo. Wierzący w swoją niemoc i oddający wirusowi władzę nad sobą, stawiają opór działaniu  Ojca, który pragnie działać przez nich, więc doświadczają skutków swojej wiary. Człowiek zawsze doświadcza skutków swojej wiary, więc kto wierzy w swoje nieszczęście, jest nieszczęśliwy; kto wierzy w chorobę, choruje; kto wierzy w moc wirusa, tego wirus dopada i niszczy. Kto zaś wierzy w moc Ojca, która objawia się w jego działaniu, jest jej świadkiem i doświadcza jej skutków. To jest wiara rewelacyjnych ludzi.

Problem polega na tym, że wielu fałszywych proroków, wcale nie rewelacyjnych ludzi, uwierzyło w siebie i dlatego wystawiają wiarę i Boga na pośmiewisko. Wierzą, że mają moc, której nie pokona wirus, więc sprowadzają wiarę do poziomu praktyk „hokus pokus”. Przecież nawet Jezus nie wierzył w swoją moc. Wyraźnie komunikuje, że Ojciec działa w Jego działaniu. Jezus zatem wierzy w moc Ojca w sobie i nie stwarza oporu, czym gorszy i denerwuje swoich przeciwników. Jest absolutnie pewny działania Ojca. Nie ma w Nim wątpliwości, że choroba mogłaby okazać się silniejsza od mocy Ojca. Oddaje się do dyspozycji i mając dostęp do mocy Ojca, może z niej korzystać, oznajmiając: „Wstań, weź łoże swoje i chodź”. Poderwij się do życiowego lotu. Nie męcz się pracą. Uśmiechaj się i nie narzekaj. Nie czekaj na nieszczęście.

3. Rewelacyjna opowieść

Rewelacyjni ludzie, rewelacyjnie szybujący ponad cierpieniami ziemi, posługują się rewelacyjnymi przekonaniami, które, jak Jezus, potrafią rewelacyjnie opowiadać. Rewelacyjni ludzie żyją według nowej opowieści, której wątkiem jest pusty grób Jezusa, czyli narracja o tym, że śmierć jest już bezużyteczna i bezsilna.

Rewelacyjni ludzie posługują się nową opowieścią o mocy działającego Ojca w ich działaniu, dlatego się nie boją. Wierzą w moc, która stwarza wszechświat i jest niewyczerpana. Wierzą w mądrość, która wszystko potrafi sobie wyobrazić i uczynić widzialnym. Wierzą w pusty grób, czyli w to, że wyobraźnia może zostać napełniona nowymi obrazami i przekonaniami, które potem się dzieją. Wierzą w lekki lot, a nie leżenie na marach. Wierzą w zdrowie,  a nie w chorobę. Wierzą, że jako Dzieci Boże są objawieniem Boga na ziemi (revelatio Dei).  

Wierzą w Bożą rewelację, więc są rewelacyjnymi ludźmi.

Nie opowiadaj dłużej o swoim nieszczęściu innym, ponieważ wierzysz w stare wzorce i przekonania. Zatem nie licz na to, że Twoje życie się zmieni. Nigdy nie nauczysz się latać i nie męczyć, ponieważ zawsze będziesz doświadczać skutków swojej wiary w to, że z mar-twych nie powstaniesz. Nie manipuluj ludźmi swoją wiarą w to, że moc wirusa jest większa od mocy Ojca, bo to przecież jest nieprawda. Latających nie sprowadzaj na ziemię, do swojego poziomu.

Z wysokości lotu orła, czyli posługując się nową, rewelacyjną opowieścią o działaniu Ojca w Twoim działaniu, sam doświadczysz, że można być silniejszym od wirusa, nie męczyć się niczym, stale być ożywiony, radosnym twórczym, cudownym. Po prostu być Bożą rewelacją na ziemi.

Amen.

„Nie będziecie się zwracać do wywoływaczy duchów ani do wróżbitów. Nie wypytujcie ich, bo staniecie się przez nich nieczystymi” (3 Mż 19,31); „Kto zaś zwróci się do wywoływaczy duchów i do wróżbitów, by naśladować ich w cudzołóstwie, to zwrócę swoje oblicze przeciwko takiemu i wytracę go spośród jego ludu” (3 Mż 20,7). 

Skąd takie mocne słowa? Dlaczego z punktu widzenia biblijnej duchowości nie należy pytać o przyszłość?

Temat wydał mi się aktualny wczoraj, podczas wieczornej modlitwy przed snem, ponieważ dostrzegam, że zarówno telewizja, jak też komunikatory internetowe, pełne są przepowiedni, począwszy od tzw. przepowiedni Malachiasza i objawień Fatimskich, poprzez wizje, obecnie działających jasnowidzów, aż po próby samodzielnych interpretacji tekstów apokaliptycznych, zapisanych w Biblii.

Sam fakt opacznego pojmowania słowa apokalipsa natychmiast ujawnia problem u samego źródła. Apokalipsa mianowicie to odsłanianie czegoś, co jest zakryte. Tymczasem większość, słysząc to słowo, automatycznie myśli o najgorszym rozwiązaniu problemu albo tragicznym zakończeniu dziejów. To jest absolutna pomyłka, która potwierdza, że wróżbitów pytać nie wolno, wcale nie dlatego, że swoją robotę wykonują źle, bo większość dobrze, ale dlatego, że nasz umysł, który tworzy czarne scenariusze, natychmiast zamyka nas w klatce cierpienia, nieszczęścia, niebezpieczeństw i tragedii.

Największa apokalipsa w dziejach miała miejsce na Golgocie! W chwili śmierci Jezusa zasłona świątyni rozdarła się i odtąd nie zasłania tajemnicy Świętego Życia, Miłości i Świadomości. To znaczy, że każdy człowiek, jeśli oczywiście chce, może bezpośrednio przystępować do Świętego i razem z Nim tworzyć wielobarwną tkaninę życia.

Mając dostęp do mocy Boga, człowiek może wszystko! 

Słyszycie i widzicie? Wszystko!

W dodatku śmierć Jezusa jest wypełnieniem wiecznego przymierza pomiędzy człowiekiem a Bogiem, które nazywamy zbawieniem. Bóg nie zamierza niszczyć i eksterminować, ponieważ sprawiedliwy sąd oznacza ratunek i wybawienie. Nikomu, kto z wiarą słucha tej dobrej wiadomości, nie może stać się nic złego, ponieważ jest chroniony Bożym błogosławieństwem życia.

Śmierć Jezusa odsłoniła, że zakończenie ludzkich dziejów jest dobre i piękne. Po co się bać? Po co żyć w stresie? Po co tworzyć szykany przed cierpieniem, skoro ono zostało usunięte i zniszczone?

Nie ma sensu odsłaniać tego, co dawno zostało odsłonięte. Mówiąc inaczej apokaliptyczna wizja dziejów oznacza dobre i piękne zakończenie, a nie cierpienie i nieszczęście, w co niestety nie chce wierzyć nasz umysł.

Jednak wiara jest sprawą serca, a nie umysłu! Apokaliptyczna wizja przyszłości, odsłonięta przez Jezusa, jest nie do zobaczenia, usłyszenia, posmakowania, powąchania i dotknięcia przez rozum, ale do przyjęcia przez serce.

Rozum nie wierzy, serce wierzy! Rozum analizuje, serce syntezuje! Rozum pyta o konkretne zachowania, serce ufnie powierza drogę życia Źródłu, które jest czyste! Rozum stwarza opór, wciąż walczy, ponieważ obmyśla własne strategie, serce tymczasem spokojnie płynie nurtem życia ku Ujściu, które jest Źródłem!

Czy znacie lekarstwo na COVID-19?  

Jeśli jeszcze nie, wróćmy do biblijnej przestrogi, aby wróżek i jasnowidzów nie pytać o przyszłość. Żeby zrozumieć jej sens, powinniśmy zastanowić się nad tym, jaką metodą pracują? Otóż pracują z energią, którą jesteśmy i którą emanujemy na zewnątrz. Wszystko, co jest w nas, na zewnątrz jest energetycznym zapisem, tworzącym obraz naszych myśli, przekonań, przeżyć, doświadczeń, emocji i uczuć. To odciska się wokół nas w polu energetycznym ziemi, niczym zapis na taśmie magnetofonowej, płycie gramofonowej albo jakimkolwiek innym nośniku pamięci. Wróżbici są w pewnym sensie odtwarzaczami. Potrafią odczytać ten zapis i przełożyć go na interpretację nas i naszego życia w chwili, w której się z nimi kontaktujemy. Znając prawa, rządzące światem, ludzkimi dziejami i życiem ludzi, potrafią zatem przewidzieć, w jaki sposób nasz życiowy program mentalny się zakończy, bez względu na to, jakiego wymiaru życia dotyczy.

To jest ich praca, z której dowiadujesz się, że w konsekwencji swojego programu mentalnego spotka Cię to albo tamto.

Jednak na miły Bóg, przecież, jeśli tylko chcesz, sam możesz tego wszystkiego się dowiedzieć! W jaki sposób? Wchodząc w siebie, czyli żyjąc świadomie. Pytając się, dlaczego tak, a nie inaczej żyjesz; dlaczego dokonujesz takich, a nie innych wyborów? Problem zaczyna się w momencie, gdy to wszystko ogłosi Ci człowiek, o którym myślisz, że widzi Twoją albo całej ludzkości przyszłość, bo zaczynasz w to wierzyć.

Co prawda z Twojego programu mentalnego potrafi wyciągnąć odpowiednie wnioski i dlatego przewiduje rozwiązanie, jednak jego ocena staje się Twoim więzieniem! Zaczynasz wierzyć w to, że musi tak się stać i poddajesz się, czyli w istocie utrwalasz dotychczasowy mentalny program, zamiast go zmienić.

Ulegasz determinantowi, a powinieneś sam decydować o życiowej drodze. Sprowadziłeś się do pozycji niewolnika, zamiast w bezpośredniej relacji ze Stwórcą, być twórcą swojej drogi życia.

Rozumiesz już? Odsłonięcie przyszłości przez jasnowidza niestety nie jest niczym więcej, tylko zamknięciem Cię w klatce dotychczasowego życia. Aby do tego nie dopuścić i być wolnym twórcą przyszłości musisz wierzyć, że wszystko może się stać. Wystarczy wiara wielkości ziarnka gorczycy, a skoro Jezus odsłonił dobre rozwiązanie przyszłości ludzkich dziejów, więc uwierz, że także Twojego życia! Zmień program mentalny, a wszystko będzie możliwe! Jednak tego, co się wydarzy po zmianie programu, jasnowidz już Ci nie powie! 

Jaki ma to związek z tytułowym lekarstwem na COVID-19?

Taki, że miejsce wróżek i jasnowidzów zajęli lekarze i politycy, wmawiający Ci, że bez względu na to, jaką genezę ma wirus, masz niewielkie szanse na przeżycie, jeśli nie poddasz się rygorom i zaleceniom. Jeśli nie unikniesz spotkania z wirusem, będzie po Tobie. Twoje ludzka godność nic nie znaczy. Jesteś nikim. Glizdą jesteś bez mocy Boga w sobie. A to, że jesteś Dzieckiem Boga, co prawda ładnie brzmi, ale w tym nie ma żadnej twórczej, przeobrażającej i uwalniającej z nieszczęścia Bożej mocy. Zginiesz w cierpieniu, pozarażasz innych, sprowadzisz nieszczęście na wszystkich wokół siebie.

Wyznawcy religii rozsądku naprawdę nie widzicie, że daliście się zdeterminować i każdy Wasz argument zwraca się przeciwko Wam? Zamknięci w klatce mentalnego programu ludzkości z czasów przed Jezusem, nie chcecie zobaczyć pustego grobu i doświadczyć, że wiara odwala kamień grobu, umożliwiając dobre, piękne i szczęśliwe rozwiązanie.  

Jeśli chcecie tak żyć, Wasza sprawa. Dlaczego serca innych odwracacie od apokalipsy z Golgoty i wmawiacie im, że jeśli nie zaufają zmysłom, zginą w cierpieniach? Tego nie wolno nikomu, kto powołuje się na imię Jezusa. Chodzicie po radę i pewność swojej przyszłości do współczesnych wróżbitów i jasnowidzów, którzy nie pracują z przyszłością, wzmacniając wiarę, ale z przeszłością, czytając stary program mentalny. „Kto zaś zwróci się do wywoływaczy duchów i do wróżbitów, by naśladować ich w cudzołóstwie, to zwrócę swoje oblicze przeciwko takiemu i wytracę go spośród jego ludu” (3 Mż 20,7). 

Skutecznym lekarstwem na COVID -19 jest pewność, że najlepsze rozwiązanie wypełnia się w doświadczeniu każdego, kto wierzy w dobroć Źródła, które jest świętym Życiem i Miłością. Apokalipsa Golgoty odsłania przed nimi piękną i dobrą przyszłość.

Proszę, przestańcie też wierzyć w czarnowidztwo proroctw Malachiasza oraz pozostałych, podobnych temu, zapowiedzi, ponieważ zamykają Was w mentalnym programie sprzed pustego grobu Jezusa. Ten energetyczny zapis nieświadomych tłumów, które boją się, zamiast wierzyć, odciśnięty na energetycznej mapie ludzkiej historii, ujawni się w postaci wydarzeń, których nikt nie chce!

Im więcej będzie wolnych ludzi, żyjących i działających w Bożej mocy z nowym programem mentalnym, tym pewniej przemiana, której doświadczamy zakończy się transformacją tego, co materialne, w to, co niematerialne; tego, co śmiertelne w to, co nieśmiertelne; tego, co skażone, w to, co nieskażone.

Nie słuchajcie wróżbitów i jasnowidzów. Nie zamieniajcie duchów i zjaw przeszłości na bakterie i wirusy współczesności, bo na jedno wychodzi.

Słuchajcie JESTEM, które wyprowadza na wolność.

Tak też jest ze zmartwychwstaniem. Co się sieje jako skażone, bywa wzbudzone nieskażone; Sieje się w niesławie, bywa wzbudzone w chwale; sieje się w słabości, bywa wzbudzone w mocy; Sieje się ciało cielesne, bywa wzbudzone ciało duchowe. Jeżeli jest ciało cielesne, to jest także ciało duchowe. Tak też napisano: Pierwszy człowiek Adam stał się istotą żywą, ostatni Adam stał się duchem ożywiającym. Wszakże nie to, co duchowe, jest pierwsze, lecz to, co cielesne, potem dopiero duchowe. Pierwszy człowiek jest z prochu ziemi, ziemski; drugi człowiek jest z nieba. Jaki był ziemski człowiek, tacy są i ziemscy ludzie; jaki jest niebieski człowiek, tacy są i niebiescy. Przeto jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak będziemy też nosili obraz niebieskiego człowieka. A powiadam, bracia, że ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone. Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni. Albowiem to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność. A gdy to, co skażone, przyoblecze się w to, co nieskażone, i to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się słowo napisane: Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie! Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?                                                                  1 Kor 15,42-55

Galerie handlowe, a w nich sklepy odzieżowe, są i przez jakiś czas jeszcze będą zamknięte. Takiej sytuacji wielu z nas nie pamięta, żeby przed Wielkanocą nie pójść do sklepów i nie kupić jakiejś nowej części wiosennej garderoby. Zwłaszcza po szarej, a odzieżowo po ciężkiej i ciemnej zimie, niektórzy z nas lubią wiosną założyć coś zwiewnego i kolorowego. Zresztą jakby po co, skoro i tak nie ma gdzie wyjść? Ani do kościoła, ani na spacer, ani do restauracji czy do znajomych.

Więc co? Święta spędzacie w ubraniach sprzed lat? Pewnie jeszcze się nie wynosiły i wciąż wyglądają schludnie i elegancko. Gorzej, jeśli się Wam nie chce świątecznie ubrać i siedzicie przed ekranami w ponaciąganych swetrach, dresowych spodniach, bo wygodne, i w jakiś laczkach na stopach, które bardziej pasują do piwnicy, aniżeli do świątecznego stołu. Jeśli tak, nie mam zamiaru kwalifikować tego jako niechlujstwa, jednak nad tym, czy ubiór nie jest częścią kultury osobistej, a zwłaszcza wyrazem szacunku i miłości wobec osób, z którymi mieszkamy, zastanówcie się sami. 

Mnie to zawsze zastanawiało, że wielu domowników, którzy ponoć wzajemnie się kochają, zaczynają dbać o wygląd dopiero wówczas, gdy zamierzają wyjść z domów do innych ludzi. No cóż?

W każdym bądź razie podobno nie ubiór zdobi człowieka? 

Co zatem czyni nas pięknymi? Albo może inaczej, kiedy stajemy się piękni? Naszym ozdobą jest ubiór, którym jest nowy Człowiek. Wówczas zaczynamy nie tylko roztaczać wokół siebie aurę delikatnego i szlachetnego piękna, ale też pięknie pachnieć. Stajemy się Kwiatem Ludzkości, ubranym w piękno i dostojeństwo przez wielkanocnego Mistrza Krawieckiego.

1. Ubieramy się u Chrystusa

Nowy Człowiek nie ubiera się u Prady, ani w jakiejkolwiek innej wyszukanej szwalni. Nowy Człowiek ubiera się przy pustym grobie, u zmartwychwstałego Chrystusa.

Tego pewnie nie łączymy z Wielkanocą, ale odkąd grób jest pusty, a śmierć stała się bezużyteczna, naprawdę idzie o ubieranie się. Tym bardziej, że pewnie nie widać tego również na tak zwany pierwszy „rzut oka” w słowach dzisiejszego tekstu biblijnego: „Albowiem to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność”. Tymczasem wystarczy znaleźć zamiennik dla wyrażenia przyoblec się, aby tekst zaczął przemawiać do wyobraźni. Dla przykładu: „Albowiem to, co skażone, musi wdziać to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi wdziać nieśmiertelność”. Można też użyć słowa: ubrać i wszystko natychmiast staje się jasne.

Wielkanoc jest początkiem procesu ubierania się ludzkości w nowy ubiór. Po Wielkanocy nie ma już powrotu do dawnego życia, które nazywamy szarą i smutną codziennością. Pusty grób rozpoczyna czas łaski i dzień zbawienia, czyli świąteczny czas, który należy przeżywać w odświętnej szacie. Odtąd nie w odzieżowych sklepach szukamy ubrań, które przemijają nie tylko ze względu na modę, ale w pustym grobie. Gdy zagra ostatnia trąba, na głos której wszyscy zmarli opuszczą swoje groby, ten proces ubierana ludzkości  w nowy ubiór skończy się, niemniej teraz wszyscy dbamy o to, aby to, co skażone ubrało się w nieskażone, a to, co śmiertelne, ubrało się w nieśmiertelność.

W wypowiedziach Jezusa, zwłaszcza w przypowieściach o Królestwie Bożym, pojawia się motyw odświętnej szaty, bez której nie można wejść na ucztę. Słychać i dziś, że ap. Paweł zrozumiał tę mowę: „A powiadam, bracia, że ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego”. Z wyznania Apostoła wynika, że starym ubiorem, które musi zostać zastąpione nowym, jest ciało i krew.

W tej postaci naszej cielesności nie możemy wejść do pełni Królestwa, czyli połączyć się z wiecznym Światłem, źródłem Miłości, bezkresem Świadomości, które zwiemy Bogiem. Jednocześnie ewangeliczne relacje o zmartwychwstałym Chrystusie uświadamiają nam, że jest rozpoznawalny w postaci sprzed ukrzyżowania, nawet z ranami po gwoździach. Jego cielesność uległa zatem transformacji.

Sam Chrystus jest wieczny, a cielesność jest ubraniem, czyli formą, która może się zmieniać. Garderobą, dzięki której zmienimy ubiór, jest duchowa praca. Bez niej nie można wejść na wieczną ucztę radości. Czasem tę rolę spełnia życiowy kryzys, który krystalizuje nasze JESTEM i pełni rolę śmierci EGO. Znakiem tej pracy jest Chrzest, czyli codzienna śmierć EGO, jeśli oczywiście świadomie i czujnie żyjemy. Ostatecznie proces transformacji dokonuje się w śmierci. 

Pierwszym, który w pełni jej doświadczył jest Chrystus, u którego odtąd ubieramy się w nowy ubiór. Może więc dałoby się Chrystusa nazwać nie tylko Mistrzem, ale trochę z przymrużeniem oka, a trochę z poetyczną lekkością? Czyli jak? Mistrzem Krawieckim po prostu.

2. Jesteśmy Chrystusami

Aby zrozumieć na czym polega duchowa praca, będąca wdziewaniem ubioru, w którym można doświadczyć pełni Królestwa, czyli Światłości, Miłości i Świadomości, trzeba zrozumieć znaczenie słowa Chrystus. To nie jest imię. To coś więcej. To tytuł, obraz, metafora, będąca energią, o której j Jung mawiał, że jest energią archetypową. Chociaż jest częścią podświadomości zbiorowej, może z niej korzystać każdy, jeśli świadomie w niej uczestniczy.

Co zatem oznacza tytuł, którym powszechnie obdarzamy Mistrza z Galilei? Chrystus to greckie słowo, będące odpowiednikiem semickiego Mesjasz, a znaczy mniej więcej tyle, co namaszczony. Namaszczony oliwą, która służy do spalania, czyli oświecania. Dlatego oliwą w akcie intronizacji namaszczano głowę króla, aby był mądrym i oświeconym władcą. Namaszczonym oliwą, czyli oświeconym, jest każdy, kto pojął swoje życiowe powołanie, jak król, który odtąd służy wszystkim, identyfikującym się z Jego królestwem.

Kto zna drogę życia, zobaczył swoje posłanie, został namaszczony oliwą mądrości i światłości, czyli żyje w mocy Ducha, może uważać się za Chrystusa, czyli między innymi za kogo przy okazji? No właśnie, ta odpowiedź wielu niepokoi i gorszy, ale całkiem niepotrzebnie. Otóż na Dalekim Wschodzie oświecony bywa nazywany Buddą. Chociaż te tytuły inaczej brzmią i mają inną genezę, sprowadzają nasz duchowy rozwój do tego samego mianownika: bądź Chrystusem, czyli daj się namaścić Duchem Jezusa. Bądź oświeconym, czyli znaj swoją drogę i świeć innym, aby znaleźli swoje drogi życia. Bądź Światłem! Bądź Miłością! Bądź Świadomością!

Odziewanie zatem tego, co skażone w to, co nieskażone, i tego, co śmiertelne w to, co jest nieśmiertelne, sprowadza się do ostrożnego i świadomego stąpania dzień po dniu po drodze własnej duszy, aby nie spaść z niej w przepaść grzechu i pozostać w śmiertelnym i skażonym. Ulegając grzechowi, czyli własnemu EGO, można łatwo pozostać jedynie ciałem i krwią.

Świadome życie, bycie Chrystusem, jest czujnym rozglądaniem się, nasłuchiwaniem Boga, odnajdywaniem kolejnego fragmenciku drogi życia, którą każdy z nas ma dziś do pokonania, aby nie zejść z własnej, wąskiej, ścieżki i nie iść dalej szeroką drogą, którą idzie tłum, wiodącą na zatracenie.

Ubieranie się w nowy ubiór, Chrystusową szatę Królestwa Bożego, czyli bycie człowiekiem oświeconym, który w każdej chwili życia jest gotów wejść na weselną uczę, niczym pięć mądrych panien z przypowieści Jezusa, nie polega na duchowych przeżyciach, egzaltowanym fruwaniu nad życiem i jego problemami, ale na czujnym pilnowaniu drogi życia, czyli tej drogi, po której dusza wraca do domu Ojca.

Bycie Chrystusem nie jest przywilejem dla nielicznych, ale wielkanocnym zobowiązaniem do bycia czujnym, czyli na początku, bo od tego wszystko się zaczyna, czułym dla samego siebie. Tylko Ci z nas, którzy dają sobie prawo do czułości, stają się Chrystusami i przywdziewają nieskażony i nieśmiertelny ubiór Królestwa Bożego.

Bądźcie czujni, czyli czuli dla siebie, dla swojej duszy. Czujnie rozglądajcie się za swoim powołaniem.  Czule ubierzcie się w nowe ubranie, delikatne, piękne, pachnące, najwyższej jakości. Ubierzcie się niekoniecznie u Prady.

Ubierzcie się w Chrystusa. To moje wielkanocne życzenia.

Amen.

„Jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w swoich grzechach. Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli. Jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godni. A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli. Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia, Potem nastanie koniec, gdy odda władzę królewską Bogu Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. Bo On musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod stopy swoje. A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć”.                                   1 Kor 15,16-26

Wielkanocny poranek serca napełnia radością, jak świat słońcem, a ludzkie groby, świeżym tchnieniem nowego życia. Wielkanoc nie jest tylko jednym z wielu świąt, o które byłoby można się spierać, czy jest najradośniejszym, czy nie.

W swojej istocie Wielkanoc nie jest świętem. Święto bowiem w swej definicji oraz w duchowej dynamice zawsze jest pauzą, nieważne, jak długą. Święto odwiesza reguły, wzorce, przyjęte normy i daje szanse odreagowania, wyszalenia się przed kolejnym periodem zwykłego, czasem nudnego i ciężkiego życia, w którym króluje ustalony porządek.

Nic takiego nie dzieje się w Wielką Noc. Na dobrą sprawę jest wręcz odwrotnie. Po wizycie w pustym grobie Mistrza, Maria Magdalena, Maria Jakubowa, i Salome wystraszone uciekły i nikomu nic nie mówiły, bo się bały (Mk 16,8). Nie tak wyobrażamy sobie początek świętowania.

Wielkanoc nie jest świętem, bo nie znosi na jakiś czas starego życia z jego troskami i trudami, aby przeminąć i zabrać nam krótkotrwałą radość. Wielka Noc oznacza nowy początek. Nawet nie retusz, ale do tego stopnia nowy świat, że można się przerazić, uciec i nikomu nic nie mówić.

Przed Wielką Nocą ludzką wyobraźnią królował pełny grób, więc co jakiś czas trzeba było o nim zapomnieć, ogłosić święto, napić się wina, przeżyć orgazmistyczny seks, tańczyć do utraty tchu, wyprzeć prawdę, nie do zaakceptowania.

Od Wielkiej Nocy następuje całkowity reset wyobraźni, przekonań, doświadczeń. Mówiąc wprost i obrazowo, wyobraźnia skonfrontowana z prawdą o pustym grobie zostaje w jednej chwili wyczyszczona do tego stopnia, że staje się totalną pustką i swoim zaprzeczeniem, aby człowiek był zdolny do przyjęcia każdego nowego słowa, nowych myślokształtów, nowego rozwiązania i nowej perspektywy.

1. Bezużyteczna śmierć

Wielka Noc pozbawia wyobraźni, konfrontując z nowym porządkiem, którego nie da się wyobrazić, zaplanować i zrealizować. Musiał zostać wymyślony poza człowiekiem, poza ziemską sferą, poza porządkiem dotychczasowego życia, i jest tak drastycznie inny od wszystkiego, z czym do tej pory byliśmy konfrontowani, że zamiast budzić radość i zapraszać do zabawy, w pierwszym odruchu po prostu przeraża i odbiera mowę.

Obrazem nowego porządku jest pusty grób, który oznacza, że coś dziwnego stało się ze śmiercią. A to odbiera nam słowa i czyni niemowami. O czym będziemy od teraz mówić, skoro nie o śmierci, pechu, nieszczęściu, chorobie, dziadostwie życia, szaleństwie ludzi, sile złego, itd., itp.?  Do tej pory królowała śmierć, były więc wiadomości do przekazywania o kolejnych aktach tragedii. O czym teraz rozmawiać i z jaką sensacją lecieć do przyjaciół?

Pusty grób oznacza, że śmierć stała się bezużyteczna! W istocie ze względu na znaczenia greckich słów oraz użyte formy gramatyczne oryginalnego języka świątecznego fragmentu 1. Listu do Koryntian, fraza, którą znamy jako wyznanie: „Potem nastanie koniec, gdy odda władzę królewską Bogu Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. Bo On musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod stopy swoje. A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć”, może brzmieć: „ …wszelkie panowanie, władzę i moc uzna za bezużyteczne. (…) A ostatnim nieprzyjacielem jest śmierć, odtąd uznawanym za bezużytecznego”.

Skoro Chrystus został wzbudzony z martwych, śmierć nie nadaje się już ani do wyobrażania sobie przyszłości, ani do komentowania przeszłości. Dobra wiadomość Wielkiej Nocy o bezużytecznej śmierci pozbawiła nas dramatycznego wątku tragedii, zwanej życiem. Chrystus, powstały z martwych, konfrontujący nas z pustką naszych oczekiwań, bezsensownością dotychczasowych zajęć i planów, ofiarowuje nowy początek.

Czas śmierci minął, bo jej cele zostały osiągnięte. Ponieważ odwróciłeś się od Źródła, Miłości, Życia, więc trafiłeś na pustynię życia. Śmierć miała obnażyć Twój  grzech i zmienić Cię, a w efekcie doprowadzić z powrotem do Źródła, Miłości i Życia, czyli do Twego Boga.

W Chrystusie znowu jesteś w Ogrodzie Życia, a pusty grób jest pytaniem: Co zrobisz ze swoim życiem, skoro odtąd wszystko jest możliwe? Śmierć już na nic się nie przyda. Nie wyobrażaj sobie niczego, co ma jakikolwiek związek ze śmiercią. Nie planuj emerytury. Nie ciesz się starością w otoczeniu wnucząt. Nie licz na kolejne skierowanie do specjalisty, który ma potwierdzić Twe przypuszczenia, że zachorujesz na to samo, co rodzice. Nie bądź pewien, że wszystko skończy się źle.

Od teraz musisz zacząć pracować z życiem, bo śmierć została unieważniona. Jesteś planistą dobra, twórcą życia, napełniającym swoją wyobraźnię, która w jednej chwili stała się totalną pustką, nowymi kształtami nowej drogi życia.

Przeraziłeś się, bo musisz zacząć inaczej myśleć? Musisz nauczyć się opowiadać o życiu, a nie ględzić o śmierci? W efekcie nauczyć się nowych zajęć i zacząć żyć na nowo? No cóż: „Jeśli tylko w tym życiu pokładasz nadzieję w Chrystusie, jesteś ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godny”.

Bóg wstrząsnął ziemią i Tobą, bo chce Ci przywrócić pamięć o tym, kim jesteś, skąd przychodzisz, i dokąd wracasz. W tym życiu uwierzyłeś w śmierć  i stałeś się jej niewolnikiem, a tymczasem śmierć nie ma nad Tobą żadnej władzy.

2. Bezużyteczne oprogramowanie starego Adama

Czasem potrzebny jest udar, całkowite wstrząśnięcie i wymazanie wszystkich danych, wcześniej zapisanych programów myślenia i postępowania. Takim totalnym udarem mózgu wszechświata, wstrząśnięciem ludzkością, jest Wielka Noc z jej pustym grobem, który przeraża i pozbawia słów.

Czasem człowiekowi też brakuje słów, gdy Źródło Miłości czyści dotychczasowy program, czyli przekonania, blokujące przepływ radosnego i spontanicznego życia. Udar mózgu na początku jest doświadczeniem totalnego przerażenia, a potem okazuje się, że pozbawił słów. Nie ma słów, bo stary program został usunięty. Taki mały, osobisty pusty grób, który okazuje się szansą, o ile doświadczenie zostanie właściwie wykorzystane. Warunkiem jest nowe oprogramowanie.

Bezużyteczne oprogramowanie starego człowieka, poddanego wyobrażeniom o przemożnej sile śmierci i niemożności wydostania się z cierpienia, które sprawiają, że codzienność jest smutna, przyszłość tego życia beznadziejna, a serce cierpi na nieustanny deficyt spontanicznej radości, musi zostać zastąpione nowym. Nowy program opiera się na fundamentalnej i na dobrą sprawę jedynej zasadzie życia: Człowiek nie podlega władzy śmierci i dlatego wszystkie siły ma poświęcać na tkanie barwnej tkaniny życia.

Nie myśl, o tym, co się nie udało i do czego czujesz się za słaby. Myśl o tym, co możesz osiągnąć swoją wiarą, jako dziecko Boże, czyli obdarzony wszystkimi zdolnościami i mocą samego Boga. Nie myśl o swojej ciemności, ale myśl o Bożej chwale. Nie bądź chodzącą kupą nieszczęścia, ale bądź rewelacyjnym człowiekiem, czyli takim, przez którego objawia się rewelacyjny Bóg. Objawienie jest bowiem rewelacją.

Nie poddawaj się śmierci. Nie żyj w cieniu swojego grobu, ale z niego wyjdź i stań się totalną pustką, którą Bóg na nowo napełni mocą oraz fantastycznymi możliwościami wypełniania życiowej misji, czyli Chrystusem.

W Wielkanocny poranek życzę Ci: Nie bądź starym Adamem. Bądź nowym Adamem, czyli Chrystusem.

Amen.