W patriarchalnym, męskim świecie, zorganizowanym w taki sposób, aby w każdej chwili móc podjąć walkę; w świecie pełnym lęków, biorących się z fałszywych wyobrażeń boskości, które z biblijnym Bogiem nie mają nic wspólnego; w świecie zdominowanym przez stare struktury społeczne i wzorce wyobrażeniowe, którym feminizm wciąż nie przedstawił wstrząsającej alternatywy; w świecie pełnym smutnych oczu, w których widać nieprzebraną głębię kompleksów, taniec jest pociągającą propozycją dla człowieka, aby dotarł do źródeł swojego życia i odnalazł samego siebie.
Taniec jest:
– kreacją, ponieważ można w nim doświadczyć pełni człowieczeństwa, ucząc się wyrażania emocji oraz pragnień;
– terapią zaburzonej seksualności, ponieważ uwalnia zmysły a energii życia pozwala zniszczyć gorset neurotycznej pobożności;
– wdzięcznością za życie, miłość, radość, wspólnotę ludzi wolnych;
– świętowaniem człowieczeństwa i zbawienia, ponieważ zawiesza prawo konieczności i użyteczności;
– rodzajem modlitwy, rozumianej jako trwanie w obecności uśmiechniętego Boga, szczęśliwego szczęściem swoich dzieci.
Tańcem można życiu i światu przywrócić harmonię pomiędzy duchowością i cielesnością; zobowiązaniem i swawolą; męskością i kobiecością; dorosłością i dziecięcością; kosmosem i chaosem; czasem i wiecznością.
Kwintesencją tańca jest balet – taniec aniołów….