Nie jesteśmy ani naszymi myślami, ani emocjami, dlatego, aby odnaleźć swoje prawdziwe „Ja Jestem” i w nim życiowe powołanie, musimy nauczyć się pracować z pierwszymi i drugimi. Nie próbować nad nimi panować, ani z nimi walczyć, ale właśnie pracować, starając się tak zmieniać własne mechanizmy reakcji, opinie, schematy wyobrażeniowe i przekonania, aby nie utrwalały negatywnych emocji. Ideałem jest sytuacja, w której świadomi własnych myśli, potrafimy każdą emocję, nawet pozornie złą, bądź taką, która w powszechnym przekonaniu za taką uchodzi, świadomie wykorzystywać do duchowego i mentalnego rozwoju.
W słowie świadomie wyrażona jest istota boskości i człowieczeństwa!
Kim albo czym jest Bóg? Ma charakter osobowy i jest mocą. Jest więc osobową obecnością i duchową świadomością, a najwyższą formą obu jest miłość.
Człowiek również jest obecnością i świadomością. Ma się uczyć swojej obecności w świecie i łączyć z najwyższą Świadomością, którą nazywamy Duchem. W ten sposób zostaje wyzwolony z więzienia i zaczyna widzieć to, czego wielu nie dostrzega. Jego życie zmienia się w dobre, błogosławione, szczęśliwe, spełnione, sensowne czyli po prostu zbawione.
Dopóty jesteśmy więźniami, dopóki tylko się buntujemy przeciwko temu, kim jesteśmy, czym obdarza nas życie i czego doświadczamy. Warunkiem wyjścia na wolność nie jest bunt, ale realizacja konkretnej, jasnej wizji samego siebie.
To znaczy, że często brakuje nam wizji samych siebie. Wiemy, że coś nam nie pasuje, doskwiera, ale nie stworzyliśmy prawdziwej wizji zmiany i rozwoju.
O co chodzi? Cywilizacja tak funkcjonuje, aby utrzymywać nas w niewoli. Mamy być bezwolnymi niewolnikami, wytwarzającymi energię materialną i emocjonalną, której potrzebuje system. To jest ów biblijny Egipt, z którego musimy wyjść. Między innymi dlatego system edukacji jest skrojony na miarę niewolników, a nie ludzi wolnych, zdolnych rozumieć rzeczywistość i twórców swojego życia. Kościoły, partie, które tworzą rządy, wojsko i policja służy temu, abyśmy nie wychodzili na wolność.
Cała cywilizacja jest skrojona na miarę zewnętrznych, formalnych, nieprawdziwych obrazów człowieka. Mamy kreować nieprawdziwe obrazy samych siebie i zajmować się stwarzaniem kolejnych nieprawdziwych form naszego „ja”, które są jedynie produktem na sprzedaż. Dzięki nim utrzymujemy się w systemie, ale nie zapewniamy sobie rozwoju ani dojrzewania. Bo prawdziwy obraz każdego z nas jest w świątyni serca, w miejscu najświętszym, w którym czeka na nas Bóg, aby się objawić nam i dać nam poznać siebie w sobie. Poznajemy go dopiero wtedy, gdy wchodzimy w siebie, aby w ciszy i prawdzie naszych serc odnaleźć Bożą obecność i zainicjować kontakt z najwyższą świadomością Boga. Łącząc się z nią, zaczynamy żyć świadomie. Już nie tracimy życia na tworzenie kolejnych, nieprawdziwych obrazów samych siebie, na użytek przetrwania i dla zaspokojenia innych, ale zaczynamy żyć prawdziwym obrazem Bożym na chwałę Stwórcy.
Potrzebujemy zatem wolności intelektualnej. Jak ja zyskać? Uwalniając się od władzy rozumu, a przynajmniej lewej półkuli, jeśli nie współpracuje z prawą, holistyczną, całościową, symbolizującą, empatyczną. Aby połączyć obie półkule wpierw musimy nauczyć się myśleć nerkami (centrum emocji zimnych) i sercem (centrum emocji ciepłych). Dlatego potrzebujemy też wolności emocjonalnej. Jej podstawowym warunkiem jest asertywność.
Uczy nas jej Mistrz z Galilei, mówiący między innymi: „…Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój, i niech idzie za mną” (Mt 16,24). „Nie” oznacza porzucenie „ego” i jego światowych zachcianek, czyli sprzeciwienie się niewoli. „Tak” oznacza zgodę na bycie sobą prawdziwym i realizowanie życiowego powołania (tym w istocie jest symbol krzyża). Dzięki świadomemu „nie” i „tak” stajemy się emocjonalnie wolni i zyskujemy dostęp do źródła prawdziwego życia, światłości i miłości.
Słowo emocje pochodzi z łacińskiego e-movere – poruszać. Emocje zatem wprawiają nas w ruch. Są nośnikiem przemiany, której nie zagwarantuje sam rozum! Zdecydowana większość dobrych postanowień nigdy nie przechodzi w stan trwałej i skutecznej realizacji, ponieważ nie potrafimy ich łączyć z emocjami. Dość powszechne jest wręcz przekonanie, że skuteczna może być jedynie zimna i wyrachowana metodologia zmian. Tymczasem górna część naszego umysłu, którą utożsamiamy z rozumem, nie ma dostępu do autonomicznego układu nerwowego i systemu hormonalnego, które poddane są woli przysadki. Rozum znajduje się w tej części mózgu, którą nazywamy płatami czołowymi. Pomiędzy nimi a przysadką nie ma ani jednego połączenia neuronowego, dlatego same myśli nie wywołują reakcji hormonalnej, o ile nie zadecydują emocje. Te z kolei są zarządzane z nerek i serca przez układ limbiczny. A ponieważ między nim a przysadką funkcjonuje mnóstwo połączeń neuronowych, więc nie dziwmy się, że poziom i jakość naszych hormonów zależy od emocji a nie od zimnych i wyrachowanych decyzji.
W konsekwencji, kto odcina się od emocji, nie doświadcza życiodajnych zmian, ewentualnie kierowany lękiem przed zmianami, poddany jest ciągłemu działaniu hormonów stresu. Skutkiem takiego zdesperowanego życia w depresji są choroby. Skamieniałe serce to podwyższone tętno, ciśnienie, udar. Skamieniałe mięśnie to stwardniały kościec albo twardniejące mięśnie. Kto absolutyzuje swoją wizję życia, dodajmy nieprawdziwą, bojąc się zmian, usztywnia rodzinne relacje, a w najgorszych wypadkach samego siebie, żeby usztywnić rodzinny system i w ten sposób manipulować rodziną. Cena, którą się za to płaci, jest tragiczna i ostateczna.
UWAGA!!!! Ponieważ problem z emocjami mają ci, którzy zamknęli się w przeszłości albo w przekonaniu, że ich wyobrażenia o ich życiu są dla nich najlepsze, więc nie dziwmy się, że taka postawę łatwo można rozpoznać jako coś, co teologia nazywa grzechem. Brak kontaktu z własnymi emocjami i poddanie się myślom, które nie są naszymi, ale są wynikiem programowania przez kulturę, tradycję, religię, edukację, zawsze kończy się tragedią, cierpieniem, bólem, wojną, śmiercią. Oto niektóre biblijne przykłady: relacja Abraham – Izaak (1 Mż 22,1-19); prorok Bilem, który nie dostrzega zagradzającego u drogę anioła (4 Mż 22,21-35); Eliasz, który chwilę po sądzie nad 450-ciu prorokami Baala życzy sobie śmierci (1 Krl 18,20-19,4).
Emocjonalna wolność stwarza szansę na rozwój, tkwiącej w nas miłości Boga. Bo wolność jest darem i powołaniem, abyśmy rozwijali się w miłości, a więc stawali lepszymi.
Stąd każde wydarzenie jest szansą, aby stać się silniejszym, mądrzejszym, wzmocnić wewnętrzną wolność. A tymczasem, odcięci od emocji i poddani cudzym schematom myślowym, większość z nas pomniejsza samych siebie, staje się słaba, chora, duchowo stara i dobrowolnie oddaje się w niewolę tych, którzy mają się o nich troszczyć i nimi opiekować.
Dlatego własnego życia i zachowań innych ludzi musimy doświadczać nie z poziomu intelektu, ale rozumu połączonego z emocjami. Stajemy się wówczas bardziej szczęśliwi, zdrowi, elastyczni. Cieszymy się życiem które się rozwija i obdarowuje nas niespodziewanymi dobrami.
W znanej indiańskiej opowieści o dwóch psach znajduje się mądra rada: Wódz przemawia do swojego plemienia. Mówi o dwóch psach, które walczą w jego umyśle: o białym psie, który jest dobry i odważny, oraz o czarnym, który jest mściwy i gniewny. Psy toczą ze sobą walkę na śmierć i Zycie. Pewien młody i dzielny człowiek, nie potrafiąc się doczekać końca historii, pyta: „Który z nich zwycięży?” Wódz odpowiada: „Ten, którego będę karmił”.
Na czym się zatem koncentrujesz, to Ci rośnie – pamiętaj o tym zawsze, a przynajmniej do czasu, gdy nauczysz się karmić tylko białego psa, a więc dobrymi myślami dasz szansę świadomie przeżywanym emocjom.
Jeżeli skupisz się na tragedii – ona cię przeniknie!
Jeżeli skupisz się na nadziei – ona weźmie cię w posiadanie!