„Jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w swoich grzechach. Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli. Jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godni. A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli. Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia, Potem nastanie koniec, gdy odda władzę królewską Bogu Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. Bo On musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod stopy swoje. A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć”. 1 Kor 15,16-26
Wielkanocny poranek serca napełnia radością, jak świat słońcem, a ludzkie groby, świeżym tchnieniem nowego życia. Wielkanoc nie jest tylko jednym z wielu świąt, o które byłoby można się spierać, czy jest najradośniejszym, czy nie.
W swojej istocie Wielkanoc nie jest świętem. Święto bowiem w swej definicji oraz w duchowej dynamice zawsze jest pauzą, nieważne, jak długą. Święto odwiesza reguły, wzorce, przyjęte normy i daje szanse odreagowania, wyszalenia się przed kolejnym periodem zwykłego, czasem nudnego i ciężkiego życia, w którym króluje ustalony porządek.
Nic takiego nie dzieje się w Wielką Noc. Na dobrą sprawę jest wręcz odwrotnie. Po wizycie w pustym grobie Mistrza, Maria Magdalena, Maria Jakubowa, i Salome wystraszone uciekły i nikomu nic nie mówiły, bo się bały (Mk 16,8). Nie tak wyobrażamy sobie początek świętowania.
Wielkanoc nie jest świętem, bo nie znosi na jakiś czas starego życia z jego troskami i trudami, aby przeminąć i zabrać nam krótkotrwałą radość. Wielka Noc oznacza nowy początek. Nawet nie retusz, ale do tego stopnia nowy świat, że można się przerazić, uciec i nikomu nic nie mówić.
Przed Wielką Nocą ludzką wyobraźnią królował pełny grób, więc co jakiś czas trzeba było o nim zapomnieć, ogłosić święto, napić się wina, przeżyć orgazmistyczny seks, tańczyć do utraty tchu, wyprzeć prawdę, nie do zaakceptowania.
Od Wielkiej Nocy następuje całkowity reset wyobraźni, przekonań, doświadczeń. Mówiąc wprost i obrazowo, wyobraźnia skonfrontowana z prawdą o pustym grobie zostaje w jednej chwili wyczyszczona do tego stopnia, że staje się totalną pustką i swoim zaprzeczeniem, aby człowiek był zdolny do przyjęcia każdego nowego słowa, nowych myślokształtów, nowego rozwiązania i nowej perspektywy.
1. Bezużyteczna śmierć
Wielka Noc pozbawia wyobraźni, konfrontując z nowym porządkiem, którego nie da się wyobrazić, zaplanować i zrealizować. Musiał zostać wymyślony poza człowiekiem, poza ziemską sferą, poza porządkiem dotychczasowego życia, i jest tak drastycznie inny od wszystkiego, z czym do tej pory byliśmy konfrontowani, że zamiast budzić radość i zapraszać do zabawy, w pierwszym odruchu po prostu przeraża i odbiera mowę.
Obrazem nowego porządku jest pusty grób, który oznacza, że coś dziwnego stało się ze śmiercią. A to odbiera nam słowa i czyni niemowami. O czym będziemy od teraz mówić, skoro nie o śmierci, pechu, nieszczęściu, chorobie, dziadostwie życia, szaleństwie ludzi, sile złego, itd., itp.? Do tej pory królowała śmierć, były więc wiadomości do przekazywania o kolejnych aktach tragedii. O czym teraz rozmawiać i z jaką sensacją lecieć do przyjaciół?
Pusty grób oznacza, że śmierć stała się bezużyteczna! W istocie ze względu na znaczenia greckich słów oraz użyte formy gramatyczne oryginalnego języka świątecznego fragmentu 1. Listu do Koryntian, fraza, którą znamy jako wyznanie: „Potem nastanie koniec, gdy odda władzę królewską Bogu Ojcu, gdy zniszczy wszelką zwierzchność oraz wszelką władzę i moc. Bo On musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod stopy swoje. A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć”, może brzmieć: „ …wszelkie panowanie, władzę i moc uzna za bezużyteczne. (…) A ostatnim nieprzyjacielem jest śmierć, odtąd uznawanym za bezużytecznego”.
Skoro Chrystus został wzbudzony z martwych, śmierć nie nadaje się już ani do wyobrażania sobie przyszłości, ani do komentowania przeszłości. Dobra wiadomość Wielkiej Nocy o bezużytecznej śmierci pozbawiła nas dramatycznego wątku tragedii, zwanej życiem. Chrystus, powstały z martwych, konfrontujący nas z pustką naszych oczekiwań, bezsensownością dotychczasowych zajęć i planów, ofiarowuje nowy początek.
Czas śmierci minął, bo jej cele zostały osiągnięte. Ponieważ odwróciłeś się od Źródła, Miłości, Życia, więc trafiłeś na pustynię życia. Śmierć miała obnażyć Twój grzech i zmienić Cię, a w efekcie doprowadzić z powrotem do Źródła, Miłości i Życia, czyli do Twego Boga.
W Chrystusie znowu jesteś w Ogrodzie Życia, a pusty grób jest pytaniem: Co zrobisz ze swoim życiem, skoro odtąd wszystko jest możliwe? Śmierć już na nic się nie przyda. Nie wyobrażaj sobie niczego, co ma jakikolwiek związek ze śmiercią. Nie planuj emerytury. Nie ciesz się starością w otoczeniu wnucząt. Nie licz na kolejne skierowanie do specjalisty, który ma potwierdzić Twe przypuszczenia, że zachorujesz na to samo, co rodzice. Nie bądź pewien, że wszystko skończy się źle.
Od teraz musisz zacząć pracować z życiem, bo śmierć została unieważniona. Jesteś planistą dobra, twórcą życia, napełniającym swoją wyobraźnię, która w jednej chwili stała się totalną pustką, nowymi kształtami nowej drogi życia.
Przeraziłeś się, bo musisz zacząć inaczej myśleć? Musisz nauczyć się opowiadać o życiu, a nie ględzić o śmierci? W efekcie nauczyć się nowych zajęć i zacząć żyć na nowo? No cóż: „Jeśli tylko w tym życiu pokładasz nadzieję w Chrystusie, jesteś ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godny”.
Bóg wstrząsnął ziemią i Tobą, bo chce Ci przywrócić pamięć o tym, kim jesteś, skąd przychodzisz, i dokąd wracasz. W tym życiu uwierzyłeś w śmierć i stałeś się jej niewolnikiem, a tymczasem śmierć nie ma nad Tobą żadnej władzy.
2. Bezużyteczne oprogramowanie starego Adama
Czasem potrzebny jest udar, całkowite wstrząśnięcie i wymazanie wszystkich danych, wcześniej zapisanych programów myślenia i postępowania. Takim totalnym udarem mózgu wszechświata, wstrząśnięciem ludzkością, jest Wielka Noc z jej pustym grobem, który przeraża i pozbawia słów.
Czasem człowiekowi też brakuje słów, gdy Źródło Miłości czyści dotychczasowy program, czyli przekonania, blokujące przepływ radosnego i spontanicznego życia. Udar mózgu na początku jest doświadczeniem totalnego przerażenia, a potem okazuje się, że pozbawił słów. Nie ma słów, bo stary program został usunięty. Taki mały, osobisty pusty grób, który okazuje się szansą, o ile doświadczenie zostanie właściwie wykorzystane. Warunkiem jest nowe oprogramowanie.
Bezużyteczne oprogramowanie starego człowieka, poddanego wyobrażeniom o przemożnej sile śmierci i niemożności wydostania się z cierpienia, które sprawiają, że codzienność jest smutna, przyszłość tego życia beznadziejna, a serce cierpi na nieustanny deficyt spontanicznej radości, musi zostać zastąpione nowym. Nowy program opiera się na fundamentalnej i na dobrą sprawę jedynej zasadzie życia: Człowiek nie podlega władzy śmierci i dlatego wszystkie siły ma poświęcać na tkanie barwnej tkaniny życia.
Nie myśl, o tym, co się nie udało i do czego czujesz się za słaby. Myśl o tym, co możesz osiągnąć swoją wiarą, jako dziecko Boże, czyli obdarzony wszystkimi zdolnościami i mocą samego Boga. Nie myśl o swojej ciemności, ale myśl o Bożej chwale. Nie bądź chodzącą kupą nieszczęścia, ale bądź rewelacyjnym człowiekiem, czyli takim, przez którego objawia się rewelacyjny Bóg. Objawienie jest bowiem rewelacją.
Nie poddawaj się śmierci. Nie żyj w cieniu swojego grobu, ale z niego wyjdź i stań się totalną pustką, którą Bóg na nowo napełni mocą oraz fantastycznymi możliwościami wypełniania życiowej misji, czyli Chrystusem.
W Wielkanocny poranek życzę Ci: Nie bądź starym Adamem. Bądź nowym Adamem, czyli Chrystusem.
Amen.