Jakże wiele straciliśmy z radości życia i poczucia szczęścia tylko dlatego, że po prostu nie chcemy ich doświadczać, a dobry świat oskarżamy o to, że jest właśnie taki, czyli coraz mniej radosny i szczęśliwy. Śmiem twierdzić, że jest to jeden z najbardziej charakterystycznych przejawów grzechu współczesnego pokolenia, ponieważ grzech jest próbą powrotu do tego było, co jest stare i daje poczucie bezpieczeństwa. Tymczasem Boże powołanie do uprawiania i strzeżenia ogrodu życia jest wezwaniem do tworzenia kultury. Ludzie grzeszni bardziej miłują przeszłość, tęsknią za tym, co dawniej zapewniało poczucie bezpieczeństwa, bojąc się niepewnej przyszłości, bo nie wierzą Bożej obietnicy.
Jakże mogę to połączyć z radością i szczęściem? Dość prosto, a posłużę się zasadą szampana, czyli luksusowego towaru, który często bywa prezentem, spożywanym podczas niezwykłych okazji.
Człowieczeństwo między innymi polega na wydostawaniu się spod władztwa natury. Jest ciągłym budowaniem ludzkiego świata, czyli kultury. Jednym z charakterystycznych dóbr kultury jest wspomniany szampan, nie dość że wino, to jeszcze uszlachetnione. A takich dóbr nie konsumuje się cichaczem i użytkowo. One są luksusowe nie ze względu na cenę, a więc dostępność, ale przede wszystkim dlatego, że są przeznaczone do spożywania ceremonialnego, świątecznego, wspólnotowego.
Szampan jest wtedy czymś ofiarowanym, specjalnie przygotowanym. Pijąc go, wszyscy cieszą się hojnością ofiarowującego oraz okazją smakowania wybornego trunku. Szampana nikt nie wypija sam, a zawsze tylko część, aby także inni mogli cieszyć się smakiem. Wreszcie nie pije się go dla nasycenia pragnienia, ponieważ do tego używamy wody. Pijąc szampana, szanujemy wiedzę wielu pokoleń, czyli jakbyśmy wznosili toast za kulturę. Pijemy go, żeby zamanifestować wolność od natury.
A nasze pokolenie co uczyniło z owej zasady szampana? Coraz więcej dóbr, tych materialnych, ale i duchowych, próbujemy pić samotnie, ciesząc się tym, że mamy coś, czego nie mają inni. Nie ofiarowujemy już towarów luksusowych, przeznaczonych na specjalną okazję, ale zazdrośnie strzeżemy prawa do ich wyłącznego używania. Tracimy więc radość smakowania nie tylko tego, co prawdziwie szlachetne, wyborne, dobre, ale też wspólnotę, której nie ofiarowujemy wybornego trunku radości i szczęścia. Tym samym każdy z nas w samotności próbuje wypić swój szampan, ale wtedy nie dość, że traci wspólnotę, to jeszcze pije go w celach użytkowych.
Szampan przestaje służyć świętowaniu, a staje się zwykłym produktem do egoistycznego używania. I tak człowieczeństwo karleje, bo zamiast pięknie i delikatnie rozwijać kulturę, wraca ponownie w świat natury, gdzie rządzą najtwardsze prawa użyteczności, czyli przetrwania i przekazania życia. Tak oto w egoizmie ujawnia się jądro grzechu, jako powrotu do tego co stare, co już było. Byle przetrwać w swojej jaskini i zaspokoić seksualność w jej najbardziej zwierzęcej postaci.
Czy nasi przodkowie, żyjący pokolenia przed nami, mieli taką radość życia i poczucie szczęścia ze swojego człowieczeństwa? Śmiem wątpić. Próbowali po prostu przetrwać, a świętowania doświadczali jedynie sporadycznie. A przecież w między czasie żył, działał, umarł i został wzbudzony do życia Jezus z Galilei, Słowo Ewangelii, które potwierdza prawo człowieka do świętowania. Doświadczając zbawienia mamy prawo i możliwość przeżywania życia jako święta. My tymczasem ani nie chcemy pić wina Ewangelii, ani korzystać z zasady szampana. Za wszelką cenę chcemy przechytrzyć innych, usiłując egoistycznie wypić trunek, przeznaczony do ofiarowania wspólnocie i świątecznego smakowania. Coraz częściej żyjemy pokątnie i użytecznie, to znaczy wyłącznie dla samych siebie.
Nie dziwmy się więc, że tracimy radość życia i szczęście bycia człowiekiem. Gdzie bowiem zanika zasada szampana, to znaczy, gdzie panoszy się egoistyczne pragnienie zaspokojenia samego siebie, tam zanika doświadczenie święta a wspólnota się rozpada.
Zbawienie również polega na tej zasadzie, której zaprzeczamy. Jest ofiarowaniem czegoś tak szlachetnego i cudownego, że ofiarodawca nie ma odwagi pić z pucharu sam. Udziela go nam, zapraszając do świętowania we wspólnocie. Z nadmiaru swojej miłości dzieli się z nami miłością, z nadmiaru szczęścia, szczęściem, a z nadmiaru radości, radością. Jednak nie zapominajmy, że do świętowania zaproszeni są właściwie odziani, a więc ci, którzy nie żyją tylko sobą i dla siebie, ale z radością przyjmują zaproszenie do wspólnoty i dzielenia się darem.
Czy egoiści, próbujący cichaczem i dla zaspokojenia własnego pragnienia napić się szampana, aby na pewno są odziani we właściwą szatę? Kto za wszelką cenę próbuje w swojej grocie przetrwać sam, zginie. Kto zaś odważy się wyjść, żeby świętować zbawienie, będzie cieszył się życiem.