Śląsk – mój Ogród Życia

Przed chwilą przybili Cię do krzyża?

– przyjaciel pozbawił Cię dobrego imienia;

– do spłacenia masz milionowy kredyt po wspólniku, który gdzieś „wyparował”;  

– zostałeś zdradzony;

– znacjonalizowano Twój majątek;

– pijany kierowca spowodował wypadek, w którym zginęła ukochana osoba;

– straciłeś świetnie opłacane stanowisko.

Tak wiele jest Golgot…

Dla Ciebie też się znalazła.

Kto powiedział, że musisz cierpieć?  

Wybierz sam: cierpisz albo wybaczasz.

Cierpisz nie dlatego, że spotkało Cię nieszczęście,

Cierpisz, ponieważ nie wybaczasz.

Oni nie wiedzą, co czynią.  

Powiedzieli, uczynili, pomyśleli, czemuś dali impuls….

Wypchnęli Cię na Golgotę.

Wszyscy myślą, że cierpisz, a Ty kochasz.

Z najdelikatniejszą czujnością przyjmujesz doświadczenie,

Kochasz siebie i swoje życie.

Jesteś mąką, która przez mękę staje się chlebem.

Wybaczasz, bo rośniesz, jak ciasto na chleb.

Stajesz się kimś prawdziwym, pachnącym, życiodajnym.

W świecie fizyki pozbawili Cię życia.

Ty metafizycznie przerastasz samego siebie

i stajesz się źródłem życia dla innych.

Kompletnie nie kapują ekonomii Ducha,

w której bilans nigdy nie wychodzi na zero.

Nie wiedzą, co czynią, licząc zyski…

Wybaczasz, bo znasz ekonomię Ducha,

w której im większa strata, tym większy zysk.

Właśnie z-mar-twych-wstajesz, aby stać się boskim światłem.

Nie musisz wybaczać, nie mając czego wybaczać.

Tego poznania życzę w Noc Wielkiego Wybaczenia,

z której powstaje Nowy Dzień Miłości.

Gdzie jest Bóg? Dlaczego milczy i nie działa?

Po 24 – tym lutym często słyszę te pytania.

Czy potrafię na nie odpowiedzieć? Nauczony przez teologię, pewnie tak. Mógłbym wykorzystać argumenty tzw. teodycei, ale czy Bogu potrzebna jest obrona? Oczywiście, że nie, bo czyż może garnek spierać się z garncarzem, że został uczyniony właśnie takim, jakim jest?

Mógłbym też bardziej duszpastersko i sympatycznie wskazać na cierpiącego Jezusa i powiedzieć, że Bóg nie uciekł z Golgoty, ale wraz z człowiekiem cierpi na krzyżu.

Kiedyś ta odpowiedź wydawała mi się sensowna i prawdziwa. Kilkakrotnie nawet jej użyłem, jednak później doświadczyłem, że nie rozwiązuje podstawowego problemu człowieka. O ile nadaje się do duszpasterskiego oddziaływania w kryzysie, o tyle człowieka wiary pozostawia bezradnym  wobec nagłych zwrotów życiowej sytuacji i ludzkich dziejów.

W wyniku wojny na Ukrainie większość z nas została pozbawiona pewności dostatniego, pomyślnego i bezpiecznego życia. Pojawiła się niewyobrażalna sytuacja, że możemy stracić wszystko, z czym wiążemy poczucie bezpieczeństwa. Wojenny konflikt wpierw sprowadza w naszą codzienność strach i depresję, w kolejnym dobiera się do zdrowia i dobrych relacji.

Przez kilka ostatnich dziesięcioleci wydawało się nam, że o ile w doświadczeniu jednostki może pojawić się nieprzewidziany kryzys, który pod znakiem zapytania stawia nawet życie, o tyle w doświadczeniu europejskich narodów destrukcyjna, niszcząca i krzywdząca wojna jest już niemal niemożliwa. Stworzony przez nas kosmos miał po prostu trwać. Przyznawaliśmy mu prawo do lekkiej korekty wzrostu przez lokalne i ostatecznie dające się przeżyć spadki na giełdach, ale żeby niemal z dnia na dzień miał się ugiąć pod przerażającą i totalną energia chaosu?

Tymczasem okazało się, że chaos, który nas przeraża, ponieważ nie potrafimy go pojąć ani nim zarządzać, niczym gorąca lawa, zawsze gotowa do wydostania się spod ziemi podczas erupcji wulkanu, czyha pod powierzchnią ludzkich dziejów, i to płyciej niż nam się wydawało, aby upomnieć się o nasz porządek świata. Zaskoczeni nietrwałością kosmosu, który stworzyliśmy dla własnego bezpieczeństwa i wygody, zaczynamy interesować się Bogiem, żeby znaleźć ujście dla narastającej frustracji i złości.

Dlaczego Bóg nie wspiera naszego kosmosu? Dlaczego nie panuje nad chaosem? Dlaczego nie podpiera i nie uwiarygodnia naszych roszczeń do kontrolowania biegu wydarzeń i zarządzania dziejami wszechświata?

Te pytania i pretensje powstają z konkretnego podglebia, którym są chrześcijańskie, naiwne wyobrażenia Boga. Nie wiedzieć dlaczego kojarzymy Go tylko z kosmosem. Uwierzyliśmy w kapłańskie zapewnienia, że Bóg jest Bogiem porządku, zapominając, że jako Źródło Życia jest wszystkim. Boga nie można uczynić gwarantem ludzkiego kosmosu, wypierając ze świadomości Jego związek z chaosem. 

W szkolnej, czyli w poprawnej i tradycyjnej teologii obwiązuje definicja, opisująca Boga jako ukrytego i jednocześnie objawionego, co religiologia, a wraz z nią pozostałe nauki humanistyczne przetłumaczyły na pojęcie tajemniczej mocy, jednocześnie przerażającej i fascynującej. Objawiony i fascynujący Bóg, utożsamiany z manifestacją (objawieniem) boskości w człowieczeństwie Jezusa Chrystusa, jest do przyjęcia, bo współczuje i ratuje człowieka z opresji. W związku z tym również teologia nie ma problemu z opisem objawiającej się boskości. Jednak jej drugi aspekt, zasłonięty przed ludzkim umysłem niczym niewidoczna strona księżyca, ukryty i przerażający, jest już trudny do opisania, więc i teologia stosuje metodę apofatyczną, zakładając, że jakiekolwiek pozytywne poznanie natury Boga przekracza granice możliwości rozumu. Praktycznie to oznacza, że ukryty aspekt Boga zaprzecza wszystkiemu, co jesteśmy w stanie pomyśleć i powiedzieć.

Niewielu teologów jest skłonnych uznać, że ukryty i przerażający Bóg manifestuje się jako chaos, wobec którego jesteśmy bezbronni, a gdy działa pozostaje ludziom ufne przyjęcie skutków chaosu.  Poddani presji, którą jest nadzieja wielu religijnych ludzi, że oswojonego Boga można modlitwą i wiarą zmusić do budowania bezpiecznego życia, teolodzy są skłonni upchnąć Boga w ramy ludzkiego kosmosu, każąc Mu zwyciężać chaos.

Definiując Boga w ten sposób, a potem powtarzając tę definicję bez końca, zaczynamy wierzyć w własne urojenia, koncepcje, wyobrażenia (obrazy Boga), wypierając część własnego doświadczenia i ludzkich dziejów z nieprzewidywalnym i przerażającym chaosem. W efekcie takich nieszczęść i tragedii, jak wojenna inwazja Rosji na Ukrainę, pojawiają się pytania w stylu: Gdzie jest Bóg? Dlaczego milczy i nie działa?

Dziś już wiem, bo to widzę, więc to stało się częścią mojej wiary, że określenia ukryty i objawiony oraz przerażający i fascynujący trzeba zastąpić bardziej współczesnymi i adekwatnymi do stanu naszej wiedzy oraz duchowości. Otóż wraz z rozwojem nauki staje się coraz bardziej oczywiste i naoczne, że boskość należy definiować jako harmonię dwóch rodzajów energii, żeńskiej i męskiej. To jednocześnie są dwa aspekty Boga, które są matrycą stworzenia wszechświata i człowieka: „Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas…. I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę kobietę stworzył ich” (1 Mż 1,26n). Co tradycyjna teologia nazywa ukrytym i przerażającym aspektem Boga jest odpowiednikiem energii żeńskiej. Analogicznie objawiony i fascynujący aspekt Boga jest odpowiednikiem energii męskiej.

Wszystko staje się jasne, gdy wsłuchamy się w grupę mężczyzn, którzy dzielą się swoimi życiowymi doświadczeniami. „Kobiety nie zrozumiesz”; „Wracasz do domu i nie wiesz z czym przyjdzie ci się  zmierzyć, będzie spokojna i przewidywalna czy wybuchnie i zacznie mieć pretensje do wszystkiego”.

„Kobiecość jest przerażająca. Jak ją ujarzmić?”. To pytanie spod „budki z piwem”, wypowiadane przez męskie usta, nie odbiega daleko od naszego: „Chaos wojny jest przerażający. Jak go ujarzmić, żeby nie rozlał się na cały świat?”. To ta sama perspektywa, której granic tylko nie potrafimy dostrzec. Co mężczyzn przeraża w kobiecości? Potencjalność każdego zachowania, każdego rozwiązania, każdej manifestacji, ponieważ mężczyźni lubią mieć wszystko zaplanowanie i pod kontrolą. Żeńska energia jest energią chaosu, to znaczy potencjalnością zaistnienia każdej formy życia. Z żeńskiej, rodzącej, stwórczej energii, w historii wszechświata i na powierzchni ludzkich dziejów ujawnia się zawsze jedna z możliwych form życia, która przybiera już ujarzmiony, konkretny, fizyczny, historyczny kształt. 

Mężczyźni tymczasem lubią czuć się władcami, którzy zarządzają życiem. Męskość w przeciwieństwie do kobiecości jest konkretną, fizyczną, strukturalną manifestacją życia, więc to, co manifestuje się w świecie, a pochodzi z energii żeńskiej, ukrytej przed ludzkim wzrokiem, przerażającej swoim niewyobrażalnym potencjałem wydania na świat wszystkiego, jest energią męską.

Jak z kobiety rodzi się mężczyzna, czyli z waginy rodzi się fallus, czyli z potencjalności wszystkiego pojawia się konkretna fizyczna postać świata, dziejów i człowieka, tak dziewica rodzi syna. To ponadczasowy ruch energii, pochodzący z boskiej matrycy stworzenia. Kto go dostrzega, rozumie dlaczego ludzki kosmos nie może trwać wiecznie i zostaje wchłonięty przez chaos, aby chwilę później mógł zamanifestować się kolejny kosmos. To jest dokładnie ten sam ruch energii, który decyduje o tym, że po lecie nastaje zima i kolejne lato, a po dniu nadciąga noc, z której rodzi się nowy dzień.

Matrycą harmonijnego współdziałania żeńskiego i męskiego aspektu energii jest Źródło Życia, w którym chaos jest odpowiednikiem energii żeńskiej, zaś kosmos męskiej. Dzięki temu zrozumiałem, że mówienie o Bogu jako porządkującym Stwórcy, który zwycięża potwory chaosu, zagrażające ludzkiemu życiu, jest niemożliwe. To jest kłamstwo, stworzone na potrzeby wyparcia strachu przed konsekwencjami działania żeńskiego aspektu boskości.

Wiara nie jest władzą! To znaczy, że służy nie tylko do przyjmowania ratunku, czyli wybawienia, ale tak samo jest potrzebna do przeżycia nieoczekiwanego obrotu spraw, w którym wszystko staje na głowie i niczego nie da się zrozumieć. Wiara, czyniąca człowieka pełnym, szczęśliwym, spokojnym, co teologia nazywa wiarą usprawiedliwiającą, jest przyjęciem życia, płynącego ze Źródła, w którym chaos i kosmos są dwoma, harmonijnie współdziałającymi aspektami energii.

Wiara nie przywiązuje się do konkretnej manifestacji życia, ale jest uczestniczeniem w całości życiowego doświadczenia. Dlatego jest też spokojnym przyjęciem chaosu, czyli śmierci i nocy. Słowa: „Ojcze, w ręce twoje polecam ducha mego” (Łk 23,46) świadczą o tym, że fizycznie i historycznie konkretna męska manifestacja człowieczeństwa, o imieniu Jezus, powracając do Źródła Życia oddaje się boskiej kobiecości.

Ponieważ wszyscy jesteśmy z kobiecej energii chaosu i do niej powracamy, więc wiara nie potrzebuje odpowiedzi na pytania: Gdzie jest Bóg? Dlaczego milczy i nie działa?

Wiara przyjmuje doświadczenie.

Polscy mężczyźni nie muszą walczyć w związku z obronną wojną Ukrainy, napadniętą przez Rosję. Skutki tej wojny pewnie poczują za kilka miesięcy i w następnych latach, gdy będzie im trudniej zapewnić rodzinie godne i bezpieczne życie. Zwłaszcza ci, którzy hołdują tradycyjnym rolom społecznym i wolą biegać po świecie za pieniędzmi i karierą, czyniąc żony i partnerki odpowiedzialne za dom i wychowanie dzieci.

Inflacja, kryzys gospodarczy i finansowy, zmiany na rynku pracy… To potencjalny front wielu mężczyzn, który będzie konsekwencją dzisiejszego frontu pod Kijowem i Charkowem.

W doświadczeniu Pań sprawy mają się jednak inaczej. Wojna Rosji z Ukrainą dotyczy je już teraz. Walczą o godne życie ukraińskich Matek i Dzieci w Polsce. Pewnie, że są wspierane przez wielką rzeszę Panów, jednak dramat oraz skutki uchodźctwa dzieją się w polskich domach, a nie na ukraińskim polu walki, więc mocniej działają na wyobraźnię i psychikę Pań aniżeli Panów. Także dlatego, że bezpieczny dom i uśmiech dzieci to kobiece pragnienie, a męskie zadanie.

Gdzie zaś działa pragnienie, tam jako skutek często pojawia się cierpienie.

Przyznam, że nie miałem zamiaru 8 marca dedykować Paniom specjalnego tekstu. Między innymi dlatego, że w Golasowicach (30 km od domu) rozpocznę o 18-tej rekolekcje, przeznaczone dla Pań, które wieczorem będzie można znaleźć także na moim profilu fb. Jednak pod wpływem obserwacji i przynaglony przez kilku mężczyzn postanowiłem Paniom darować dziś kilka słów. Tym bardziej, że Dzień Kobiet przypada na 13-ty dzień wojny.

13–tka ma wiele spójnych znaczeń. Niektórzy kojarzą ją tylko z nieszczęściem i pechem. Całkiem niepotrzebnie, bo składa się z 1-ki i 3-ki. 1-ka to początek, dążenie do przodu, motywacja i postęp, osiągnięcie i spełnienie, wyjątkowość i indywidualność. 3-ka odnosi się do optymizmu i entuzjazmu, komunikacji i inspiracji, kreatywności, wzrostu i manifestacji. Owszem, 13-tka może być zapowiedzią błogosławieństwa w nieszczęściu. 

Drogie i pełne mocy Panie,

jednym z Waszych odruchów, podstawowym nie tylko w sferze moralnej, ale przede wszystkim instynktownej, jest pomaganie słabszym, zwłaszcza ratowanie dzieci. Współpracując z Mężczyznami organizujecie mieszkania, wyposażenie, kupujecie podstawowe artykuły, potrzebne do życia, zapraszacie Ukrainki oraz ich Dzieci. W wioskach i miastach tworzycie ośrodki pomocy. Organizujecie społeczną strukturę, dzięki której kolejny milion uciekinierów z Ukrainy wciąż spokojnie wsiąka w polskie społeczeństwo. Robicie to z miłością i ze współczuciem, ale zaczynacie być zmęczone. Wbrew intencji pomocy nie wytrzymujecie napięcia i w najmniej odpowiednich chwilach i sytuacjach wybuchacie płaczem albo złością. Stajecie się nadmiernie egzaltowane, łatwo się wzruszacie i płaczecie. Psychicznie słabniecie, tracicie fizyczne siły, zaczynacie działać w nieustannym stresie, a przecież do wykonywania swego dzieła potrzebujecie mocy, spokoju i zaufania.

Zaczynacie więc cierpieć, realizując jedno z podstawowych Waszych pragnień, aby Ukrainki wraz z Dziećmi były bezpieczne. To znaczy, że wbrew Waszej intencji zaczyna ujawniać się korzeń rozkładu i rozpadu Waszego pięknego dzieła. A wydaje mi się, że tego przecież nie chcecie?

Przypuszczam, że wiem, co w takiej sytuacji większość z Was robi. Szuka mianowicie jakiegoś racjonalnego wytłumaczenia dla paradoksalnego odczucia. Niestety nic na tym nie zyskujecie. Racjonalizacja nie podnosi Waszego morale ani stanu ducha. A najczęstszą jest argument, że miłość wymaga cierpienia. Ikoną takiego przekonania bywa Jezus. Tymczasem w Ewangeliach ciężko znaleźć przekonujące dowody tego, że Jezus cierpiał z miłości. To z powodu popularnych przekonań i pod wpływem wyobraźni, ukształtowanej między innymi przez Pasję M. Gibsona, wypieramy, że cierpienie jest brakiem miłości, a nie jej skutkiem. 

Kochane, dobre i godne pomocy Panie,

proszę zrozumcie, że łączenie miłości z cierpieniem wyniosłyście z rodzinnych domów, jako skutek tradycyjnego wychowywania, w którym Kobiety powinny z miłości poświęcać się i być Dobrymi Mami dla całej rodziny. Teraz w energii tego archetypu wiele z Was zaczęło pomagać (co jest godne największego szacunku) i wmawiacie sobie, że wzruszenia, ubytek sił psychicznych, sentymentalne opowieści o historiach uchodźców, którym pomagacie, napuchnięte oczy i łzy, to prawdziwa i naturalna konsekwencja Waszego zaangażowania. Pewnie w niejednym wypadku mogłoby tak być, gdyby nie to, że psychicznie zaczynacie się odłączać od życia, stajecie się nerwowe i niestabilne emocjonalnie.

I teraz najważniejsze! Minie kilkanaście dni i zamiast dalej ratować rodziny, uchodzące z Ukrainy, będzie trzeba organizować pomoc dla Was i dla Waszych rodzin.

Na pewno tego chcecie? 

Więc przestańcie brnąć w sentymentalny marazm, który wciąga w depresję, i spójrzcie prawdziwe w oczy. Oddzielcie pracę, aktywność i pomaganie od uczestniczenia w emocjach uchodźców. Zrozumcie, że emocjonalne uczestniczenie w tym doświadczeniu w niczym Wam nie pomaga, a przeciwnie szkodzi. Uczestniczenie w nim zamieńcie w obserwację. Nie chodzi o zaniechanie aktywności i pomocy, ale obserwowanie tej historii i doświadczenia z pozycji zaufania, które oddziela od strachu i cierpienia.

Naprawdę nie chodzi o wyłączenie empatii. Chodzi o zaufanie, że ten chaos jest odsłanianiem nowego porządku świata. Nie uczestniczcie w cierpieniu, bo wtedy ono Was dosięga i też stajecie się ofiarami. Tymczasem, kochanie Panie, macie być Światłem, czyli manifestacją Miłości i Życia.

Obserwowanie chaosu nie jest równoznaczne z zawieszeniem aktywności, ale aktywność skierowaną na odkrycie prawdziwego sensu i celu tych wydarzeń, czyli oglądanie apokalipsy, która odsłania dotychczas ukrytą przed nami postać świata.

Nie płaczcie, pytając: Dlaczego to cierpienie spotyka te biedne istoty, którym pomagacie?  Uważnie oglądajcie sytuację, czyli ludzkie TERAZ, aby raczej odnajdywać odpowiedź na pytanie: Po co to wszystko się dzieje? Po co Wy też tego doświadczacie? W ten sposób możecie odwrócić się od cierpienia z miłości ku miłości bez cierpienia, która jest mądra i potrzebna, aby przez doświadczenie Ukraińców i Wasze zaangażowanie mogła manifestować się nowa postać świata. W ten sposób życiową energię będziecie używać do niesienia pomocy, a nie do radzenia sobie z własną depresją. W efekcie skutecznie osiągnięcie zamierzony przez Was cel, a nie przeciwieństwo w postaci chorób i cierpienia Waszych rodzin.

Drogie Panie,

jesteście mocne Waszą miłością i mądrością. Jednak bądźcie uważne, żeby miłość nie stawała się przyczyną Waszego cierpienia, bo skończy się większym cierpieniem. Wszystkie emocje to w istocie jedna i ta sama energia życia, która jest miłością. Cierpiąc z miłości nie dajecie jej szansy, aby czyniła Was mocniejszymi i zdrowszymi, a dzięki temu skutecznymi w niesieniu pomocy. Zatrzymując ją, tworzycie psychiczne i fizyczne blokady, które Was osłabiają. Uczestnicząc w emocjach, które większość uznaje za złe, sprowadzacie na siebie stres i osłabiacie się. Dajecie wtedy zgodę na to, żeby Rosjanie krzywdzili także Was.

Tymczasem jesteście wolne i od nich niezależne, więc odetnijcie emocjonalne więzy z najeźdźcą Ukrainy, bo Wasza energia życia ma służyć Uchodźcom. Żeby kochać bez cierpienia spróbujcie działać w taki sposób, aby w ciszy i zaufaniu dawać sobie szansę na bycie mocnym, a także bez niepotrzebnego stresu oglądać zachodzące zmiany w życiu Waszym i Uchodźców.

W Dniu Kobiet życzę Wam – Panie – miłości, w której nie przyjmujecie roli ofiary. Miłość to wolne działanie, w którym nie ma strachu, zmęczenia i stresu, bo łączy się z zaufaniem, że w życiu miłośników Życia, Światła i Miłości wszystko obraca się ku dobremu.