Bardzo często, zwłaszcza gdy jesteśmy oddaleni od domu i rodziny; najbliższych, dających nam poczucie bezpieczeństwa, boimy się samotności i za wszelką cenę próbujemy nawiązywać relacje albo podtrzymywać związki, które od dawna są toksyczne. Dlaczego? Wydaje się oczywiste, że po to, aby nie być samemu. Jednak to jest nieprawda, która tylko pogłębia cierpienia. Aby zrozumieć istotę pogłębiającego się dramatu człowieka, który boi się samotności, wpierw trzeba pojąć różnicę pomiędzy dwoma podobnymi, jednak w rzeczywistości różnymi doświadczeniami. Jednemu na imię samotność, drugiemu osamotnienie.
Samotność jest doświadczeniem wewnętrznym. Uświadamia podstawową prawdę o ludzkiej egzystencji. Osamotnienie jest doświadczeniem zewnętrznym, które polega na izolacji społecznej. Samotność jest stanem naturalnym, który dla własnego zdrowia i szczęścia trzeba po prostu zaakceptować jako fakt. Osamotnienie jest cierpieniem człowieka, który boi się samotności i dlatego ucieka przed samym sobą, przed prawdą o sobie. Czytaj dalej Samotność a osamotnienie