Wpisy

Opublikowane w

Modlitwa przywraca pamięć o tym, co najważniejsze

Modlitwa…

Wracamy do niej nie po to, by zapomnieć, ale po to by odzyskać pamięć; odzyskać samych siebie. Modlimy się, ponieważ instynktownie czujemy, że modlitwa pogłębia naszą świadomość i chroni przed tłumem, który bezlitośnie narzuca krótką pamięć, ograniczoną do ostat­nich wiadomości, do hasła dnia.

Co prawda tłum też pamięta. Pamięta listę co­dziennych potrzeb!

W modlitwie pamięć zostaje uwolniona od natłoku bieżą­cych wiadomości, od politycznych sensacji, praktycznych zastosowań i dlatego może powrócić do źró­deł życia, do wydarzeń i wartości zasadniczych.

Na publicznym placu, targu, stajemy się towarem, obiektem propagandy, reklamy, pouczania. W modlitwie, na pustyni samotności, dosięga nas wspomnienie.

Człowiek porwany przez tłum nieuchronnie staje się roztargniony. Jest dobrze poinformowany, ale ła­two zapomina. Zna wszystkie nowości, ale nić jego pamięci zrywa się, gdy tylko przekracza granicę dnia wczorajszego. Wie, gdzie się znajduje, ale nie wie, skąd przychodzi i dokąd idzie, a przede wszystkim w ogóle nie wie dlaczego idzie.

Człowiek modlitwy jest pozbawiony informacji. Nie zależy mu na ostatnich wiadomościach. Wystarcza mu powrót do wiadomości zasadniczych, tych zakodowanych w słowie ewangelii i znaku chrztu, gdyż tylko te pozwalają mu zorientować się w dniu dzisiejszym. Pozornie jest spóźniony, ale zawsze obecny.

Czy jest postawiony poza społeczeństwem? Może stoi poza głównym nurtem polityki? W żadnym wypadku. Po prostu znajduje się w innym miejscu. Nie musi biec, żeby nadrabiać stracony dystans, ani tracić czasu na robienie kariery. Po prostu zawsze znajduje się we właściwym miejscu.

W pełnym tego słowa znaczeniu jest profesorem czyli człowiekiem prawdy. Człowiekiem żyjącym profesjonalnie, to znaczy odpowiedzialnie, który z szacunkiem traktuje pracę i wiedzę oraz angażuje się w życie całym sobą. W zgiełku targowiska można przypomnieć sobie to, co należy uczynić natychmiast, ale jedynie na modlitewnej pustyni odzyskuje się pamięć o tym, kim ma się być i w jaki sposób.

W tłumie stajemy się numerem. Służymy do odliczania. Podczas modlitwy odnajdujemy imię. Odtąd mo­żemy być nazwani i wezwani. Dzięki modlitwie rozpoznajemy, że nie można nami  gardzić, ani traktować przedmiotowo.

„Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów. Zwycięzcy dam nieco z manny ukrytej i kamyk dam mu biały, a na kamyku tym wypisane nowe imię, którego nikt nie zna, jak tylko ten, który je otrzymuje” (Ap 2,17).

Współczesna biurokracja została opanowana przez komputery, które nie potrzebują niczyjego imienia. Ważne, że mamy numer i kod. Wydruk przypomina, że należy coś zapłacić, zużyć, wyprodukować, uczynić to wszystko, czego inni oczekują. Przedstawia cyfry i terminy płatności.

Na szczęście w modlitwie biuro­kracja ustępuje miejsca wezwaniu i powołaniu. A gdy słyszysz swoje imię, odzyskujesz pamięć o tym, kim jesteś. Wydruk mówi ci o tym, co musisz zrobić. Imię sugeruje to, co możesz zrobić.

Imię nadaje człowiekowi godność, dlatego jest niebezpieczne. Boją się go wszyscy, którzy chcą mieć władzę nad ludźmi. Wolą posługiwać się wydrukiem i numerami.

Odzyskane, a może dopiero co rozpoznane imię, człowiekowi modlitwy umożliwia powrót do prostoty. W ludzkim rozumieniu taki człowiek staje się ogołocony. Wyzwala się z przebiegłości, z chy­trych kalkulacji, z taktyki działania, z przymilania się możnym, ze sztucznego ukrywania wad, z ulegania modom dnia, ze zmo­wy z mamoną. Wychodzi bezbronny, nieczuły na obmowy, daleki od intryg. Z absurdalną czelnością określania rzeczy i osób, z pominięciem istniejących już etykietek.

Bezpieczny w świetle obecności Boga, nie martwi się o ocalenie własnego imienia, własnej twarzy. Jest przezorny, ale nie bojaźliwy. Szczery, ale nie głupi. Odporny na pochlebstwa. Naturalny w ruchach. Wolny w działaniu. Piękny….

Pełen szacunku dla wszystkich, nie wyróżnia tych, dzięki którym mógłby zrobić karierę. Nie traci czasu na szukanie kolesiów i kontaktów ze środowiskami, ponieważ nie ma najmniejszego zamiaru stać się ich cząstką.

Gotów jest spotkać się z każdym, ale nie szuka ludzi li­czących się. Trzyma się z dala od miejsc, w których celebruje się rytuał bez wartości. Nie interesuje go bywanie, ani bycie w samym środku, gdyż bardziej zależy mu na tym, aby poruszać się po szerokim terytorium autentycznego i szczerego życia.

Jest łagodny – a więc nie wysuwa żądań, nie konku­ruje z nikim, nie domaga się niczego, nikogo nie próbuje prze­ścignąć. Nie wysuwa pretensji, nie zagarnia miejsc, nie ubie­ga się o przywileje. Nie prosi o względy. Nie szuka poparcia, nie żebrze o wyróżnienia. Nie zabiega o to, by o nim mó­wiono.

Co więcej – cieszy się, gdy może przejść niezau­ważony. Raduje się, gdy się o nim zapomina. Nie dba o zrozumienie. Obojętny jest na podziw innych. Nic nie robi sobie z poklasku ważnych ludzi. Gdy ktoś prosi, by przemówił, nie ubiera się w togę, wystrojoną mądrymi cytatami. Nie cho­dzi mu o to, aby inni dowiedzieli się, że on wie i jest na bieżąco; że znajduje się w centrum kulturalnej bądź politycznej debaty.

Ma odwagę, żeby wypowiadać nagie słowa, które nie są jego słowami, ale dyktuje mu je Prawda. Wypowiada słowa, które grzmią jak łomot wodospadu i  szemrają jak leśny potok. To są słowa, pozbawione szat ideologii, dalekie od skrzącej się retoryki, ale zmieniają kompletnie wszystko.

Ma odwagę posługiwać się słowami ubogimi, które nie poddają się schematom, wymyślonym przez mi­strzów chwili, ale wywodzą się z jego serca, a tak naprawdę z miłości Boga, Ubogie słowa są bezbronne jak on i jak on mogą zostać wyśmiane – jednak zawsze są to słowa wygrzane w słońcu prawdy.

Pod osłoną Bożej obecności głowa modlącego się zaczyna praco­wać samodzielnie, nie tracąc czasu na dostrojenie się do in­nych. Niepokoi intrygantów, ponieważ stanowi łatwy cel. Nie zachowuje ostrożności, nie ucieka się do obron­nych posunięć, nie liczy się z realiami świata.

Człowiek, który się modli, nigdy nie może stać się prze­biegły. Gdyby był chytry, nigdy nie zostałby człowiekiem modlitwy, bo modlitwa jest szkołą mądrości, a nie przebiegłości.

Modlitwa przywraca pamięć o tym, co najważniejsze.

Opublikowane w

Nie bój się pragnień

Człowiek jest pragnieniem.  Inaczej byłby tylko kawałkiem humusu. Pragnienie, żeby wyjść ponad powierzchnię ziemi, z której powstał i do której ma wrócić, wyprostować się i spojrzeć ku słońcu, mogłoby uczynić z niego postać heroiczną. Mogłoby, ale nie czyni, a przynajmniej większość, która panicznie boi się własnych pragnień. Dlaczego tak wielu z nas woli przeżyć życie jakoś, zamiast żyć pełnią, nadając sens swoim nocom i dniom? Winna jest klasyczna teologia, która dostrzegała tylko różnicę pomiędzy grzechem a świętością, pożądliwością a poskromieniem pragnień.

Błąd jest do tego stopnia wielki, że dziś rolę księży skutecznie przejęli terapeuci i trenerzy osobiści, doskonale zdający sobie sprawę z tego, że poskromienie pragnień jest po prostu niemożliwe, bo oznacza walkę z samym sobą. Tymczasem wciąż słychać w kościelnych murach, że najważniejszą walkę człowiek toczy ze swoimi pożądliwościami. Czyli z czym? Z sobą właśnie. Musi wciąż zaprzeczać sobie, bo nie rozumie, że głęboko w nim jest nie tylko pożądliwość i czystość, ale coś jeszcze.

Wielkie gratulacje – minie jeszcze około sto lat, a kościelni mądrale będą musieli stoczyć najcięższą walkę z własnymi pożądliwościami, bo potrzeby wciąż będą mieli wielkie, jednak już nie będzie tych, od których będą mogli wyciągać grosz.

Co można powiedzieć człowiekowi, żeby cieszył się pełnią życia? Czego go nauczyć, aby doświadczył uchrystusowienia swojej osoby? Że od początku do końca jest na życiowym szlaku i musi zdecydować się na realizację jednego z dwóch fundamentalnych dla naszej cywilizacji archetypów.

Albo będzie żył według modelu Abrahama, albo według modelu Odyseusza. Trzeciego jak na razie nie wymyślono. Cały szkopuł tkwi w tym, że współczesny człowiek coraz bardziej uwewnętrznia swoją tożsamość, nie poszukując identyfikacji z zewnętrzną wspólnotą albo strukturą. Więc i jego życiowy szlak niekoniecznie dotyczy zewnętrznego świata, ale dzieje się w wewnętrznym ja, gdzie może doświadczyć świętości, życia, szczęścia, Boga. Dla każdego będzie to coś innego, ale właśnie to, o co toczy życiową grę, zanim jego tchnienie już nigdy do niego nie powróci.

Nie mówmy mu więc, że musi walczyć z pożądliwością, która w jego doświadczeniu jest pragnieniem. Bo wtedy każemy mu walczyć z samym sobą, ze swoim słusznym prawem do pełni życia. Wmawiamy mu, że w tu i teraz szczęście nie ma żadnego znaczenia. Współczesny człowiek jest już na tyle świadomy siebie, że nie wierzy w to gadanie i na szczęście słusznie. Im teologia jest mniej uziemiona, a księża bardziej uduchowieni, tym na świecie więcej ludzkiej krzywdy a chrześcijaństwo coraz słabsze.

Więc jak pomóc człowiekowi, żeby doświadczył pełni i cieszył się życiem? Najpierw trzeba zauważyć, że każdy z nas naprawdę jest pragnieniem i temu nie wolno zaprzeczać. Człowiek ma prawo nie tylko do pragnień, ale i do ich realizacji. Tym w końcu jest powołanie, zaś wiara dlatego usprawiedliwia, że ciągnie człowieka w przyszłość jego egzystencji bez obaw, że popełni błąd. Bo kto się boi i ogląda się wstecz, ten staje się pomnikiem samego siebie, wchodzi w śmierć i nie doświadcza uwalniającej mocy usprawiedliwienia, czyli pewności, że nad sensem życia nie ciąży przekleństwo pomyłki.

Pragnienie zatem czyni z kawałka ziemi istotę ludzką. Nie realizując swoich pragnień, człowiek sam siebie czyni jedynie ziemią. Jednak pragnienie ma dwie strony, jasną i ciemną, i w tym, a nie w czymś innym, tkwi jądro egzystencjalnego problemu człowieka. Jasną stroną pragnienia jest tęsknota, zaś ciemną pożądliwość. A jeśli tak jest, to wystarczy człowieka nauczyć, że nie wolno mu walczyć z pragnieniem, które do tej pory z winy chrześcijańskiej teologii utożsamiał z pożądliwością. Naprawdę wystarczy mu podpowiedzieć, w jaki sposób pragnienie może realizować w postaci tęsknoty, a samoczynnie rozbroi minę pożądliwości. Tylko, że nie wolno bać się tej pracy i tego ryzyka, które jest związane z wchodzeniem w samego siebie, aby tęsknotę rozpoznać w pożądliwości.

Człowiek musi nauczyć się obchodzić ze swoim pragnieniem i nie wmawiać sobie, że poradzi sobie z pożądliwością, bo nie poradzi. Zepchnięta w podświadomość, zamknięta na dnie serca, prędzej czy później wydostanie się na wolność i niczym groźny wulkan wybuchnie, niszcząc człowieka i wszystko wokół niego. Człowiek musi nauczyć się obserwować swoją pożądliwość, pozwalając jej pracować w nim, bo jest ciemną stroną jego pragnienia, aby umieć określić rodzaj tęsknoty, która w ten sposób chce go uwolnić ze starego stanu i poprowadzić ku nowemu.

Dlatego właśnie na życiowym szlaku można realizować jedynie dwa archetypy. Ten, którego uosobieniem jest Odyseusz, polega na ciągłym pobudzaniu pożądliwości. Bo jak Odyseusza ożywiało pragnienie powrotu do domu, czyli do pierwszego doświadczenia; do tego, co było mu znane; czego pragnął, bo znał tego smak, tak pożądliwość zmusza człowieka, aby realizował swoje pragnienie przez powrót do tego, w czym się zdążył rozsmakować, niczym stary lubieżnik. I nie spocznie, póki nie powróci do stołu przyjemności.

Tymczasem w archetypie Abrahama dochodzi do głosu jasna strona pragnienia, którą jest tęsknota. Co prawda Abraham jakby pożądał przedmiotu Bożej obietnicy, ale tylko pozornie, ponieważ po pierwsze nie znał tego, co zostało mu obiecane, a po drugie tak naprawdę nigdy tego nie otrzymał w stopniu ostatecznym. Pozostawała mu więc jedynie tęsknota za nowym doświadczeniem. Dzięki niej szukał drogi ku nieznanemu celowi i spełnieniu pragnienia. To tłumaczy, dlaczego Abraham nigdy nie powrócił do ojcowskiego namiotu, ani do zastawionego w nim stołu życia. Bezustannie szukał własnego, nowego, będącego przedmiotem tęsknoty, w której dopełniała się miara jego człowieczeństwa jako pragnienia. I tylko dlatego doświadczył usprawiedliwiającej mocy wiary, ponieważ nie bał się drogi ku nowemu, ani nie ciążyło nad nim przekleństwo pomyłki.

Człowiek na życiowym szlaku to Abraham, pozwalający prowadzić się przez własną tęsknotę, a nie Odyseusz, zmiażdżony pożądliwością.

Jednak, aby pozostawać Abrahamem, nie wolno bać się własnego pragnienia, bo to jakby bać się własnego człowieczeństwa, które jest pięknym i dobrym darem.

Opublikowane w

Akademia Świadomego Życia – ciekawe propozycje dla wszystkich

Akademia Świadomego Życia

                             Miłość   Jaźń   Uważność

 

proponuje:

   1. Biegnąca z wilkami

Terapeutyczne sesje dla Pań, które chcą lepiej zrozumieć siebie i życie, zwłaszcza w doświadczeniu pustki, zawodowego wypalenia, samotności, niepowodzenia i zawiedzionej miłości. Spotkania polegają na wspólnym czytaniu książki Clarissy Pinkoli Estes, zatytułowanej: „Biegnąca z wilkami. Archetyp Dzikiej Kobiety w mitach i legendach”. Autorka pisze nie tylko jako zawodowy psycholog, ale pisarka, mająca świetne wyczucie literackie oraz wiedzę, w jaki sposób interpretować te teksty i jakie mają znaczenie dla współczesnych kobiet.

   2. Bądź pasterzem, a staniesz się magiem (mędrcem, widzącym)

Terapeutyczne sesje dla Panów, którzy dali się uwięzić przez intelekt, dlatego nie rozumieją swoich kobiet, nie cieszy ich seks, popełniają błędy w relacjach z dziećmi i czują, że życie płata im figle.

   3. Jezus terapeutą rodziny

Demon nie jest złym duchem, ale duchem zła. Demon nie pojawia się bez przyczyny, ale bierze się z kłamstwa, w które wierzą rodzice, dzieci, dalsza rodzina, wychowawcy. Hołdując złym nawykom, postępując według starych wzorców wychowawczych, powtarzając od pokoleń te same rodzinne skrypty, uzależniając dzieci od swoich oczekiwań, sami tworzymy demona, który degraduje relacje, wspólnoty, osoby.

   4. Ja Jestem – proklamacja człowieczeństwa

Gdy wiesz kim jesteś, stajesz się wolny. Twoja egzystencja nie zależy już od niczego. Doświadczasz zbawienia, czyli tego, że Bóg rozwiązuje Twoje życiowe problemy. Jesteś świątynią Boga. W miejscu najświętszym, w środku serca, czeka na Ciebie, żebyś odkrył w Nim swoją istotę. Odtąd, gdy będziesz wypowiadał słowo: „Ja Jestem”, będzie poszerzała się Twa świadomość, a w ślad za nią przestrzeń Twej aktywności, egzystencji, szczęścia i spełnienia.

   5. Anioł Stróż – aby twoje dziecko rozwinęło swój potencjał

Dla wychowawców, nauczycieli i młodych rodziców, którzy zastanawiają się, jak wychowywać swoje dzieci…..

   6. Szkoła emocji

Pamiętaj, że nie ma złych emocji, są tylko złe reakcje, które biorą się ze stereotypowych ocen, że coś jest dobre, a coś złe. Wystarczy zmienić myślenie, a zmienia się emocjonalne zdrowie człowieka. Z biegiem czasu pojawia się cudowny świat emocjonalnej wolności. Kto jest świadomy swoich emocji i potrafi ją przeżywać tak, aby nie stać się czystą emocją, ani jej nie poddać represji i w konsekwencji nie zamrozić w postaci złej energii, staje się odporny na próby warunkowania oraz wpływania na decyzje. Emocje są po to, aby twoje życie było w ciągłym ruchu.

   7. Szkoła szczęścia

Wszyscy pragną być szczęśliwi, ale tylko nieliczni docierają na górę błogosławieństw, na której odkrywają prawdziwą istotę szczęścia. Jeśli szczęście uzależniasz od czegoś, co jest przedmiotem Twego pożądania, albo wyobrażasz sobie, że Twój pomysł na życie jest dla Ciebie na pewno najlepszy, każdego dnia staczasz się głębiej w przepaść nieszczęścia. Góra błogosławieństw, nie sprawiałaby wrażenia tak pięknej i dobrej, gdyby nie była otoczona dolinami przekleństwa. Zauważ tylko jedno: ta góra jest w Tobie. Odkąd ją znajdziesz i na nią wejdziesz, również w dolinie odnajdziesz inspirację do życia i poczujesz orzeźwiające dary Ojca.

   8. Żyj odważnie- rozpraw się ze swoimi lękami

Przyczyną nieszczęśliwego życia są: lęk, nieumiejętność wybaczania, poczucie winy i kompleks niższości. Zapraszam na wykłady, medytacje i rozmowy, które pomogą spojrzeć inaczej na życie, relacje i uczucia.

   9. U źródeł zdrowia

Nie jesteśmy materią, ale ucieleśnioną duszą, której problemy, jeśli się nimi poważnie nie zajmujemy, po jakimś czasie przybierają postać somatycznych chorób.  Zamiast leczyć duchowe przyczyny najczęściej zajmujemy się tylko somatycznymi skutkami, ulegając złudzeniu, że możemy wygrać z chorobą. Ona tymczasem jest naszym przyjacielem, aniołem, dobrą informacją, co musimy zmienić w naszym życiu, aby zaczęło znowu się rozwijać. Po zlikwidowaniu duchowej przyczyny somatyczny objaw nie będzie miał nic do roboty.  Nauczmy się interpretować rozumieć choroby.

Opublikowane w

Akademia Świadomego Życia – propozycje dla Służby Zdrowia

Akademia Świadomego Życia

                           Miłość  Jaźń  Uważność

 

proponuje:

  1. Szkoła emocji

Współcześni ludzie mają problem z emocjonalną sprężystością. Nie są potrzebne ani wschodnie, ani kształtowane na ich podobieństwo zachodnie, praktyki medytacyjne. Wystarcza uważne przyglądanie się emocjom i takie ich reinterpretowanie na poziomie rozumowym, aby przejąć kontrolę nad emocjami i wykorzystać ich potencjał. Żadna emocja nie jest jednoznacznie dobra, ani jednoznacznie zła. To jednostka decyduje o sposobie przeżycia emocji oraz wykorzystania jej energii, aby życie mogło się rozwijać.

Emocje personelu medycznego są kluczem do zaufania chorych oraz warunkiem uzdrowienia.

Czytaj dalej Akademia Świadomego Życia – propozycje dla Służby Zdrowia

Opublikowane w

Akademia Świadomego Życia – propozycje dla Kościoła

Akademia Świadomego Życia

                    Miłość   Jaźń   Uważność

proponuje:

  1. Anioł Stróż – aby twoje dziecko rozwinęło swój potencjał

Dla wychowawców, nauczycieli i młodych rodziców, którzy zastanawiają się, jak wychowywać swoje dzieci…..

  1. Szkoła emocji

Pamiętaj, że nie ma złych emocji, są tylko złe reakcje, które biorą się ze stereotypowych ocen, że coś jest dobre, a coś złe. Wystarczy zmienić myślenie, a zmienia się emocjonalne zdrowie człowieka. Z biegiem czasu pojawia się cudowny świat emocjonalnej wolności. Kto jest świadomy swoich emocji i potrafi ją przeżywać tak, aby nie stać się czystą emocją, ani jej nie poddać represji i w konsekwencji nie zamrozić w postaci złej energii, staje się odporny na próby warunkowania oraz wpływania na decyzje. Emocje są po to, aby twoje życie było w ciągłym ruchu.

  1. Uzdrawiające przypowieści – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

Wiele chorób oraz nieszczęść ma swój początek w złych wzorcach wyobrażeniowych, schematycznych ocenach tego co nas spotyka oraz myślach, uwarunkowanych przez wychowanie. Jezus pomaga nam zachować trzeźwość i czujność. Budzi nas do świadomego życia, które ma początek w świadomym myśleniu. Dlatego prosi: „zacznijcie myśleć na nowo” i nie pozostawia bez wskazówek. Przypowieściami całkowicie zmienia nasze myślenie.

  1. Wielka mądrość w kilku słowach – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

„Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego” (Mt 25,21).

W Ewangeliach znajduje się mnóstwo krótkich wypowiedzi Jezusa, które wydają się mało istotne. Pozwól im się oczarować i usłysz zawartą w nich wielką mądrość. Dzięki nim zmienisz swoją głowę, śmietnik mądrości tego świata, w świątynię mądrości. Nie pozwalaj, żeby głowa Tobą rządziła. Jest co prawda cudownym wynalazkiem, jednak to Ty musisz mieć kontrolę nad swoimi myślami. Bądź świadomy swoich myśli, bo dzięki temu zmienisz emocje i staniesz się wolny.

  1. Modele życia, które uzdrawiają i rozwijają – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

Czy pomyślałeś o tym, że jak Jezus powinieneś umieć powiedzieć o sobie „Ja Jestem”? Dopiero wówczas przestaniesz zależeć od „ego”, które nie jest Tobą, ale fikcją, którą stworzył świat, aby móc Cię wykorzystywać. Bądź świadomy siebie, swej istoty i powołania, a staniesz się epifanią Boga. Przecież też możesz być źródłem żywej wody albo bramą dla innych.

  1. Odkłamany i ożywiony Jezus – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

Jeśli próbujesz naśladować Jezusa, nigdy nie dotrzesz do swej istoty i pozostaniesz więźniem stereotypów oraz lęków. Codziennie zakładasz maski, wchodzisz w role, udajesz kogoś, kim nie jesteś, bo nauczono Cię, że masz reagować konwencjonalnie, przewidywalnie. Religijne naśladowanie Jezusa nie polega na odwzorowaniu, ale na odkryciu własnego, niepowtarzalnego potencjału w Jego duchu, którego posyła w imieniu Ojca. Przypatrzmy się wspólnie asertywności, agresji, odwadze, poczuciu wolności oraz innym postawom.

  1. Ewangelie o Jezusie czyli opowiadania o byciu – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

Nie sądź, że ewangeliczne opowiadania o Jezusie są historią, która dla Ciebie nie ma większego znaczenia, poza upamiętnianiem zbawienia. Chrześcijaństwo nie jest od upamiętniania. Od tego są izby pamięci. Chrześcijaństwo ma sens pod warunkiem, że doświadczasz tego samego, co Jezus. Nie upamiętniasz, ale przeżywasz, bo przeszłość nie ma sensu, jeśli nie aktualizuje jej teraźniejszość. Spójrzmy więc razem na narodziny Jezusa, Jego chrzest, pobyt na pustyni i kolejne etapy życia. Nie obiecuję, ale jest szansa, że zobaczysz samego siebie przepełnionego Bogiem i zanurzonego w egzystencji.

  1. Góra błogosławieństw – z cyklu: Jezus współczesnym nauczycielem

Wszyscy pragną być szczęśliwi, ale tylko nieliczni docierają na górę błogosławieństw, na której odkrywają prawdziwą istotę szczęścia. Jeśli szczęście uzależniasz od czegoś, co jest przedmiotem Twego pożądania, albo wyobrażasz sobie, że Twój pomysł na życie jest dla Ciebie na pewno najlepszy, każdego dnia staczasz się głębiej w przepaść nieszczęścia. Góra błogosławieństw, nie sprawiałaby wrażenia tak pięknej i dobrej, gdyby nie była otoczona dolinami przekleństwa. Zauważ tylko jedno: ta góra jest w Tobie. Odkąd ją znajdziesz i na nią wejdziesz, również w dolinie odnajdziesz inspirację do życia i poczujesz orzeźwiające dary Ojca.

  1. Przemień swój lęk

Przyczyną nieszczęśliwego życia są: lęk, nieumiejętność wybaczania, poczucie winy i kompleks niższości. Zapraszam na wykłady, medytacje i rozmowy, które pomogą spojrzeć inaczej na życie, relacje i uczucia.

  1. Choroba jest na Bożą chwałę 

a/ Egzegeza opowiadań o uzdrowieniach

b/ Dusza komunikuje problem chorobą

Ewangeliczne opowiadania o uzdrowieniach nie służą wierze w cuda. W każdym z nich można usłyszeć i zobaczyć, co Bóg robi z grzesznym człowiekiem i dla człowieka. Ciało nie może rozchorować się samo z siebie, ponieważ jest tą samą energią, którą jest dusza, tyle tylko, że wibruje z mniejszą częstotliwością. Rozpoznając swój duchowy i mentalny problem, otwierasz Bogu drogę do uzdrowienia.

  1. Jezus terapeutą rodziny

Demon nie jest złym duchem, ale duchem zła. Demon nie pojawia się bez przyczyny, ale bierze się z kłamstwa, w które wierzą rodzice, dzieci, dalsza rodzina, wychowawcy. Hołdując złym nawykom, postępując według starych wzorców wychowawczych, powtarzając od pokoleń te same rodzinne skrypty, uzależniając dzieci od swoich oczekiwań, sami tworzymy demona, który degraduje relacje, wspólnoty, osoby.

  1. Miłość – energia życia

Skoro Jezus mówi, żeby kochać bliźniego, jak samego siebie, wyciągnijmy z tego właściwe wnioski. Jeśli kochasz siebie nie więcej niż w 20%, nie licz na to, że 80% miłości okażesz komuś innemu, ponieważ nie wiesz, czym jest miłość. Znasz tylko 20%. Bliźniemu też przekażesz jedynie 20%, a to oznacza, że 60% miłości do tej pory było przez Ciebie marnowane. Nie dziw się więc, że w związku i rodzinie rywalizujecie o energię, dlatego zwracacie na siebie uwagę, stale się kłócąc, wzajemnie budząc w sobie poczucie winy. Miłość i wolność to dwa skrzydła ptaka, który szybuje pod niebem Królestwa Bożego.

  1. Modlitwa – energia wiary

„I wszystko, o cokolwiek byście w modlitwie prosili z wiarą, otrzymacie” (Mt 21,22).

Często tak się dzieje, że gdy się modlisz, pokładając ufność w Bogu, w głowie pojawiają się negatywne myśli, sugerujące, ze nie uda się tego, czy tamtego dokonać i osiągnąć. Albo, że brak ci do tego siły, czy też, że coś jest niemożliwe. Spójrz, jak mocny wpływ mają na ciebie takie myśli. One neutralizują twoje przekonania, dotyczące cudownych, uzdrawiających mocy Boga w tobie. Na tym polega wezwanie do walki w twoim umyśle, abyś wierzył Bogu, który cię stworzył i chce dla ciebie wszelkiego dobra, a nie swoim lękom. Poza Bogiem nie ma Boga. Nie ma siły, która może cię pozbawić dobra, poza tobą samym, gdy zaczynasz się bać i odmawiasz sobie prawa do zbawienia.

  1. Odkwaszanie ducha

a/ Modlitwa i cisza

b/ Wybaczanie

c/ Miłosierdzie

d/ Akceptacja

Zgorzkniały duch, który nie jest scentrowany na jaźni, ale ulega egoizmowi, prędzej czy później zakwasza cały organizm. Jeśli czujesz, że zalewa Cię żółć, te warsztaty są dla Ciebie.

  1. Trzy kroki do odzyskania zdolności ruchowych

a/ Problem tkwi we mnie

b/ Uaktywniam wolę

c/ Wierzę w siebie

Wielu ludzi ma problem z chodzeniem, wyciąganiem rąk, obracaniem się czy wyprostowaniem. Jeśli zaczynasz odczuwać te symptomy albo często korzystasz z usług fizjoterapeuty, nie zwlekaj i zastanów się nad swoim problemem.

  1. O kompleksach, zachowaniach kompensacyjnych i uzdrowieniu

W domu, szkole i na parafii byłeś kochany, ale jednocześnie warunkowany. Nie doświadczałeś miłości bezwarunkowej, ale za „coś”. Byłeś oceniany i porównywany z innymi. Dziś masz kompleksy, które rujnują Twoje relacje i samopoczucie, ale to nie jest wyrok na całe życie.

  1. Uważna obecność

Życie jest tylko teraz i w tym miejscu, a którym akurat jesteś. Przeszłość jest „trupem”, a przyszłość mrzonką. Zauważ, że od właściwie przeżytego „teraz” zależy Twoje zbawienie.

Wspólnie możemy uczyć się uważnej obecności, która np. jest zgodą na samotność, egzystencję nasyca ciszą, szczęścia od niczego nie uzależnia i niczego nie pożąda.

  1. Rekolekcje albo wykłady dla małżeństw

a/ Archetypy kobiety

b/ Archetypy mężczyzny

c/ Rodzina w tekstach biblijnych

Samą siebie i samego siebie możesz wyobrazić sobie na wiele różnych sposobów i według różnorodnych wzorców. Każdy kolejny uwolni w Tobie nieodnalezione wcześniej zasoby energii i potencjał bycia sobą. Nie żyj według schematów, które przygotowali dla Ciebie rodzice i wszyscy z tak zwanym autorytetem. Nie pozwól, aby więziło Cię i surowo oskarżało „superego”, czyli Twoje nieprawdziwe „ja”. Wejdź w swój wewnętrzny świat z mapą człowieczeństwa, którą znajdziesz w biblijnych archetypach. Oceń swą rodzinę z perspektywy tekstów, których celem jest Twoje zbawienie.

  1. Dekalog – Dziesięć Słów ku mądremu i wolnemu życiu

Nie ma i nigdy nie było dziesięciu przykazań. Jednak ta nieadekwatna nazwa zniekształciła nasze myślenie o Dziesięciu Słowach, które Bóg darował Izraelowi. Słowo to coś więcej niż tylko informacja, inaczej nie byłoby możliwe wcielenie Jednorodzonego Syna, który jest zrodzony z Ojca. Słowo jest wydarzeniem, które swój początek ma w myśli, czyli w rzeczy. Wypowiadając Słowo, Bóg czyni nowe niebo i nową ziemię. W ten sposób interpretuje świat i ludzką historię, ujawniając ostateczny sens. Tak rozumiane Słowo tworzy harmonię, pokój i  ciszę. Słysząc je i doświadczając Jego działania, człowiek odnajduje wewnętrzną oś, centrum, którym jest Boży obraz i podobieństwo. Wychodząc z wnętrza, jak Izrael z Egiptu, może dojść na krańce świata.

  1. Ja Jestem – proklamacja człowieczeństwa

Gdy wiesz kim jesteś, stajesz się wolny. Twoja egzystencja nie zależy już od niczego. Doświadczasz zbawienia, czyli tego, że Bóg rozwiązuje Twoje życiowe problemy. Jesteś świątynią Boga. W miejscu najświętszym, w środku serca, czeka na Ciebie, żebyś odkrył w Nim swoją istotę. Odtąd, gdy będziesz wypowiadał słowo: „Ja Jestem”, będzie poszerzała się Twa świadomość, a w ślad za nią przestrzeń Twej aktywności, egzystencji, szczęścia i spełnienia.

  1. Bądź reformatorem

W świecie pełno jest nieszczęśliwych rewolucjonistów, którzy nie pozwolili Bogu zmienić swego serca, ale wydaje im się, że zostali powołani do zmiany świata. Oferują Ci rewolucję, wojnę, nieszczęście i ból. Wpierw Bogu pozwól zmienić siebie. Nie ufaj sile, ale bezsilności, ani mądrości, ale głupocie. Gdy zmienisz się nie do poznania, staniesz się wreszcie sobą i zaczniesz żyć według własnych potrzeb i zasad, staniesz się reformatorem. Będziesz zaczynem nowego w starym i niczym kręgi od kamienia rzuconego do wody z Twojego serca zacznie promieniować światłość, dobro i pokój.

  1. Formatowani na nowo Listem do Hebrajczyków

Szczęście, zdrowie i życie w harmonii zależy od wewnętrznych obrazów Boga, według których realizujemy życiowe ciele i kształtujemy relacje. Obraz Jezusa Chrystusa jako kapłana od urodzenia, nadaje ludzkiemu życiu zupełnie nowe znaczenie. Ten List, który cudem ocalał w kanonie Nowego Testamentu tylko dlatego, że ukryto go pod teologicznym autorytetem ap. Pawła, współcześnie odsłania przed nami nieprawdopodobne piękno ludzkiej egzystencji, rozumianej jako egzystencja religijna. Jednak to doświadczenie nie ma związku ani z instytucją, ani ze schematami religijnymi. Prawdziwa religia to odnalezienie samego siebie w Bogu, który człowieka wybrał na swoją świątynię. Dzięki temu przez bramę, którą jest Jezus, możesz wyjść z wnętrza własnego serca w świat i odczuć, że otwarły się przed Tobą drzwi na weselną ucztę.

  1. Nowe życie zaczyna się oświeceniem

Boimy się Jezusowego „effata” (otwórz się) albo prawosławnego „fotismos”, czyli oświecenia, które oznacza chrzest. Dlatego boimy się także wschodniego modelu Buddy. Zniekształciliśmy go, nadaliśmy mu negatywny sens, żeby religię zatrzymać na zewnątrz serca i Duchowi Bożemu uniemożliwić stworzenie nas na nowo. Tymczasem Jezus z Nazaretu też był Oświeconym. Zresztą oświecenia doświadczył między innymi Eliasz, po tym jak wymordował proroków Baala, a potem życzył sobie śmierci, albo Mojżesz i ap. Paweł. Pomiędzy Gautamą Buddą a Jezusem Chrystusem różnica jest taka, że pierwszy doświadczył oświecenia przez medytację, drugi przez miłość aż do śmierci. Bądź Buddą na podobieństwo Jezusa. Nie zmienisz świata, mordując, ufając inteligencji oraz sile pieniądza. Świat zmieni się sam, gdy miłość zmieni Ciebie.

  1. Trzydniowy (dłuższy też możliwy) wyjazd dla grupy parafialnej, wprowadzające w doświadczenie ciszy

Cisza transformuje, ponieważ człowiek dociera w niej do swojej istoty, docenia wartość pustki, której może doświadczyć jako skutek swoich błędnych wyborów i decyzji, oraz zgadza się na samotność.

Wyjazd może być zorganizowany przez parafie, z udziałem prowadzącego, bądź na zlecenie.

Opublikowane w

Akademia Świadomego Życia – propozycje dla Oświaty

Akademia Świadomego Życia

                     Miłość   Jaźń   Uważność

proponuje:

  1. Szkoła emocji

Współcześni ludzie mają problem z emocjonalną sprężystością. Nie są potrzebne ani wschodnie, ani kształtowane na ich podobieństwo zachodnie, praktyki medytacyjne. Wystarcza uważne przyglądanie się emocjom i takie ich reinterpretowanie na poziomie rozumowym, aby przejąć kontrolę nad emocjami i wykorzystać ich potencjał. Żadna emocja nie jest jednoznacznie dobra, ani jednoznacznie zła. To jednostka decyduje o sposobie przeżycia emocji oraz wykorzystania jej energii, aby życie mogło się rozwijać.

Zwłaszcza emocje nauczyciela są kluczem do zaufania dzieci oraz stworzenia grupy.

  1. Siła równowagi

Nurt życia przypomina rzekę, płynącą pomiędzy dwoma brzegami. Oba są potrzebne do utrzymania wody w korycie, jednak są stałe. Płynie natomiast woda między nimi. Podobnie jest ze skrajnymi cechami, postawami, wartościami, emocjami, itp. Pomagają życiu płynąć, jednak same są stałe. Dlatego nie wolno ich absolutyzować, ale być między nimi, aby wykorzystać swój potencjał. Introwertyzm i ekstrawertyzm, optymizm i pesymizm to tylko przykłady.

  1. Asertywność w poszukiwaniu własnego stylu i w relacjach

Czym jest wolność i co jej zawdzięcza nauczyciel albo uczeń?

  1. Mętne źródła

Wiele współczesnych cnót w istocie zatruwa ludzką psychikę, doprowadzając do depresji, oraz cywilizację, degradując społeczne relacje. Perfekcjonizm, profesjonalizm, wywieranie presji na samego siebie, pragnienie oczekiwań, to tylko przykłady.

  1. Zjawisko rygoryzmu

Rygoryzm występuje nie tylko w dziedzinie religii. Fundamentaliści rządzą też polityką i rodziną. Korzenie surowości tkwią nie tylko w klasycznym doświadczeniu religijnym, ale na przykład też w mitologii greckiej. Dlatego warto ją przeanalizować i nauczyć siebie oraz dzieci, że warto być dla siebie miłosiernym.

  1. Terapeutyczne znaczenie bajek, baśni, legend oraz opowieści religijnych
  1. Zepsuta cywilizacja

Dlaczego ludzie realizują archetyp Odyseusza, a nie Abrahama? Dlaczego tłum wybiera rewolucjonistów, a nie reformatorów? Jaka jest różnica pomiędzy pożądaniem, a tęsknotą? Dlaczego ludzie ufają prawu?  To tylko przykłady tematów,  które pomogą rozwikłać wiele zagadek współczesności. Metodologicznie od błędu do rozwiązania.

  1. Uzdrawiająca wartość ciszy, samotności i medytacji

  1. Etyka w pracy nauczyciela i wychowawcy

 

  1. Nauczyciel jako mistrz – w odpowiedzi na niedomagania rodziny

 

  1. Najważniejszy cel współczesnej edukacji – pomóc uczniowi odkryć swoją istotę oraz powołanie

 

  1. Toksyczni rodzice i toksyczne relacje

Jak uwolnić się od bolesnej spuścizny i warunkujących relacji?  

 

  1. Przemień swój lęk

Przyczyną nieszczęśliwego życia są: lęk, nieumiejętność wybaczania, poczucie winy i kompleksy. Warto rozumieć przyczyny lęków i nauczyć się z nimi pracować. 

  1. Rozwijanie poczucia własnej wartości i przezwyciężanie bezsilności

Opublikowane w

Akademia Świadomego Życia

W międzyczasie swoją działalność rekolekcyjną, edukacyjną, teoterapeutyczną nazwałem Akademią Świadomego Życia. W kategorii pod taką samą nazwą będę umieszczał informacje o planowanych albo możliwych rekolekcjach, wykładach, warsztatach, itp.

Zaglądajcie tam i myślcie nad tym, czy w miejscu Waszego zamieszkania moglibyśmy wspólnie robić coś dobrego dla tych, którzy mają się źle albo szukają inspiracji do duchowego rozwoju.

W ostatni weekend byłem w Elblągu, gdzie 12-ście Pań z Babskiej Wyspy uczyłem biec i wyć jak wilczyce. Było odświętnie. Znowu tam pojadę. 

Opublikowane w

Laboratorium Śląskiej Duchowości – wprowadzenie

Przed kilkoma tygodniami z ks. Dariuszem Dawidem z Zabrza powołaliśmy, na razie nieformalną, inicjatywę pod nazwą: Laboratorium Śląskiej Duchowości.  Zainteresowani w kolejnym wpisie będą mogli poznać intencje oraz cele.

Dla mnie to kolejny etap powołania i duchowego rozwoju, po którym sobie wiele obiecuję.

Chrześcijaństwo formalne, rytualne, materialne i zaciemniające duchową prawdę o wszechświecie, przemija. Będzie jeszcze trwało jakiś czas. Kilka wieków z rozpędu, ale na pewno nie przetrwa na wieki wieków. Już nasze pokolenie jest świadkiem powolnej transformacji instytucji religijnej w doświadczenie duchowe, wycofania się z zewnętrznego świata w wewnętrzne spotkanie z Najwyższym, który jest Duchem.

Im prędzej opuścimy krużganki pięciu zmysłów, pomiędzy którymi jesteśmy uwięzieni od Konstantyna Wielkiego, zaślepieni materialną zasłoną i sparaliżowani strachem, tym większą chwałą otoczymy naszego uśmiechniętego Ojca/miłującą Mamę. W chwale Najwyższej Światłości zajaśnieje też chwała Córek i Synów Bożych.

Musimy szukać duchowości odpowiedniej do naszych życiowych potrzeb i wiecznego zbawienia. Ożywieni Bożym Uśmiechem i rozbawieni Tańcem Stwórcy szukajmy, a znajdziemy. Wtedy będziemy mieli szansę zerwać kajdany, w które nasze dzieci zakuła współczesna edukacja.

Niczego nie pragnę bardziej od tego, żebyśmy obudzili się z duchowego snu i zaczęli wzrastać, a oddając się działaniu Ducha Bożego, odkrywali samych siebie i swoje powołanie. Wtedy przez ciche, spokojne, miłosierne, czyste i prawdziwe bycie Córek i Synów Boga odmieni się oblicze świata.

Dlatego moim wielkim pragnieniem jest stworzenie przy  Wyższej Szkole Administracji w Bielsku-Białej inicjatywnej grupy, mającej zapał i środki, aby tworzyć nową edukację, której podstawowym celem będzie indywiduacja, a nie socjalizacja. Wiedza musi stawać się doświadczoną mądrością.  Materialne nie może przesłaniać duchowego. Zewnętrzne nie może być ważniejsze od wewnętrznego. Życie według ciała musi ulegać zmianie w życie według ducha.

Stwórzmy ośrodek edukacji holistycznej, na miarę współczesnej wiedzy i człowieka duchowego, świadomego, czujnego, pamiętającego, że tutaj i teraz jest tylko na chwilę.

Kolejnym przedsięwzięciem, które coraz wyraźniej wyłania się z mgły modlitwy i wyobraźni, jest stworzenie ośrodka rekolekcyjno-edukacyjnego, w którym wyniki badań i poszukiwań Śląskiego Laboratorium Duchowości będzie można praktycznie realizować i obdarowywać nimi nauczycieli, lekarzy, duchownych oraz oczekujących pomocy.

Wszystkich chętnych, mających pomysły, środki, pragnienie, wykształcenie i umiejętności, a przede wszystkim czujących podobnie, proszę o kontakt: mju@escobb.com.pl

Opublikowane w

Laboratorium Ślaskiej Duchowości – metafizyka

Dusza, czyli wieczny pierwiastek człowieka, będący nośnikiem świadomości nie tylko indywidualnej, bo przede wszystkim zbiorowej, która symbolizuje życie i miłość, wciela się w konkretną formę humusu, z którego Wieczny Twórca, Wszechmogący Rodzic, nieustannie tworzy rozprzestrzeniający się wszechświat. Tak powstaje człowiek, który nie jest ani dziełem przypadku, ani nie jest ofiarą przeznaczenia. Dusza weszła w czasowo-przestrzenny humus celowo, z wyboru, aby doświadczyć w nim rozwoju, poszerzyć swoją świadomość, a poprzez realizację swoich pragnień, poszerzyć wszechświat, nieskończony prąd energii Dobra, Miłości i Piękna, który ma naturę ekspansywną. Poprzez wcielenie duszy i jej nowe doświadczenia, zależne od konkretnego środowiska fizycznego i kulturowego, Nieskończona Inteligencja i Odwieczna Mądrość może rozszerzać stworzenie.

Dusza jest twórcza, ponieważ w chwili wcielenia traci swoją pamięć, a przybrawszy konkretny kształt fizyczny i kulturowy w postaci człowieka, uczy się siebie i rozwija swoje pragnienia, realizowane w wybranym przez siebie humusie czasowo-przestrzennym. W ten sposób, poprzez indywidualny rozwój duszy, rozwija się wszechświat. Wieczna świadomość, zaczyna coraz wyraźniej i pewniej rozwijać swoją czasowo-przestrzenną formę świadomości, która stała się konkretnym człowiekiem w konkretnym ludzie. Tak rozwija się wszechświat.

Świadomość rozwija się poprzez wcielenie pod warunkiem, o którym przypomina Ewangelia Dzieciństwa Jezusa, zwłaszcza pod redakcją pierwszego Ewangelisty. Józef jako mężczyzna jest symbolem tego, co inicjuje nowe doświadczenia, kreuje wszechświat jako energię fizyczną, tworzy świat, w którym dusza może poszerzać swoją świadomość. Maria jako kobieta jest symbolem duszy, która słucha, zapisuje w sercu, uczy się i wydaje na świat dziecko, a więc nową formę Wiecznej Energii. Dusza wydaje na świat to, co nowe i rozszerza Odwieczną Świadomość, pod warunkiem, że Józef pozostaje opiekunem Marii i Jezusa, a nie zawłaszcza i nie płodzi. To mniej więcej oznacza, że świadomość rozprzestrzenia się i tworzy wciąż nowe wymiary wszechświata, gdy ojcem dziecka, zrodzonego przez duszę, nie jest materialny świat, czasowo-przestrzenny humus, ale Odwieczny Ojciec, Nieskończona Inteligencja. Wtedy dziecko zrodzone przez duszę jest prawdziwym Duchem człowieka, ludzkiej wspólnoty, czyli multiplikującej się świadomości. Jezus nie ma udziału w duchu Józefa, dlatego nie zostaje budowniczym domów. Jezus ma udział w Duchu Ojca, dlatego jest Duchem Zbiorowej Świadomości, która w chrystokształtnej formie ludzkości rozwija wszechświat w niespodziewanie nowe formy. W Duchu Jezusa jest możliwy dalszy, ekspansywny rozwój świadomości, która wcielając się w konkretną formę fizycznej energii, rozpoznaje nowy sens, którego wcześniej nie była świadoma.

Laboratorium Śląskiej Duchowości jest zaproszeniem, skierowanym do każdego przejawu wiecznej i nieskończonej świadomości, przejawiającej się jako ludzka dusza w humusie śląskiego czasu i przestrzeni, czyli do Marii, oddanej pod opiekę Józefa, aby mogło narodzić się nowe dziecko, czyli nowy duch tego, co jest wiecznym Dobrem, Prawdą i Pięknem, w śląskim środowisku fizycznym i kulturowym.

Laboratorium Śląskiej Duchowości jest inicjatywą Twórczego Rodzica, który w nocy śląskiego doświadczenia cywilizacyjnego, ostrzega Józefa, aby nie zapładniał śląskiej duszy, czyli śląskiej Marii, tym, co ziemskie, fizyczne, czasowo-przestrzenne, co pachnie wygasłymi koksowniami albo kominami węglowych elektrowni i ma kolor brwi, górników wyjeżdżających spod ziemi, ale wziął ją pod opiekę, a wtedy dusza śląskiego człowieka urodzi Dziecię, który zbawi swój lud.

Józef, będący symbolem zapładniającej męskiej fizyczności, jest nośnikiem pamięci fizycznego i kulturowego DNA tej ziemi i jej mieszkańców, a tymczasem Wieczna i Nieskończona Mądrość chce ten kod życia zmienić, aby śląski lud uzdrowić i przez jego rozwój zainicjować pomyślne rozprzestrzenianie się wszechświata w nowych kierunkach.  Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, to przygotowała Nieskończona Mądrość tym, którzy chcą w Niej mieć udział.

Odwieczna Mądrość jest stwórcza i dlatego nie boi się przemijania:

  • starego przemysłu;
  • patriarchalnych form życia rodzinnego;
  • formalnych aktów religijnych;
  • etosu tradycyjnego etnosu;
  • politycznie aktualizowanych przestrzeni i struktur społecznych.

Wieczny Rodzic oddaje swoje Dziecko, Ducha rozwijającej się świadomości, opiece Józefa, aby ochraniał Je przed mocą i mądrością świata, uzewnętrzniającym się w postaci tyranii władzy i formalnej religii. Józef, inspirowany stwórczą Mądrością, wybiera odpowiednie drogi w przestrzeni i czasie.

Dlatego Laboratorium Śląskiej Duchowości chce na nowo rozpoznać społeczno-polityczne przestrzenie:

  • Aglomeracja Górnośląska i Wrocławska biegunami śląskiej różnorodności;
  • Piekary Śląskie, Nysa, Trzebnica – materialne symbole katolicyzmu;
  • Cieszyn, Świdnica, Jawor, Legnica – materialne symbole ewangelicyzmu;
  • Góra Św. Anny i Ślęża – wulkany Druidów i chrześcijaństwa, czyli pytanie o wygaszoną i wygasającą energię religii;
  • Zielona Góra, Bielsko-Biała, Ostrawa, Karniów – śląska Galilea pogan.
  • Gdy Maria, czyli wieczna dusza, chroniona przez Józefa, czyli materialno-kulturowe dziedzictwo, zapisuje w sercu, nasłuchuje i pyta, wówczas w miejscu najbardziej odpowiednim, chociaż najmniej oczekiwanym, rodzi się Duch nowej wspólnoty:
  • Zmieńmy przekonania o swoim przeznaczeniu i wierzmy Dobrej Wiadomości, ponieważ bliskie jest Królestwo Obecności – Ja Jestem ­zmienia wszystko;
  • Twórcza jest tylko wieczna Miłość, która transformuje energię chwilowego i ziemskiego strachu;
  • Hierarchie pieniądza i krwi, czyli predestynacji, zastępują hierarchie stabilizujące i uzdrawiające ludzką wspólnotę, czyli charyzmatu;
  • Religia, czyli czasowo-przestrzenny dominant kulturowo-materialny, transformuje w duchowość, czyli wieczny dominant świadomości;
  • Świadomość jest czujna pomiędzy tradycją a marzycielstwem;
  • Nowe nie rodzi się w centrum, ale wybiera polityczno-społeczne peryferia i religijne adiafora;
  • Stwórcza Energia jest tym silniejsza, im różnorodniejsze jest religijne i kulturowo-przestrzenne środowisko dla teraźniejszych doświadczeń duszy, która stała się ciałem; nowy Duch przychodzi wtedy w postaci najlepszego wina.